του Χάρη Φεραίου*
Στις
εποχές τής παρακμής, όταν «η αυθάδεια λογιέται ως δικαίωμα, η αναίδεια
βαφτίζεται ισοτιμία, και η ασυδοσία χρίεται ελευθερία», καθώς λέει ο
Ισοκράτης, στις εποχές αυτές ακριβώς «οι γελωτοποιοί και οι μίμοι
πλεονάζουν, στους κύκλους τών διανοουμένων» καθώς συμπληρώνει ο
Κονδύλης! Η συντέλεια δε είναι πως αυτοί ακριβώς οι γελωτοποιοί, (και
εκείθεν και ένθεν, βεβαίως, τού Αιγαίου) είτε τής αριστεράς
(ανανεωτικής, η προοδευτικής, η, ακούω τώρα, και «ευρύτερης» αριστεράς)
είτε τής αντιαριστερής δεξιάς, κατόρθωσαν να εγκαθιδρύσουν ως πολιτική
ορθότητα τον μηδενισμό, τού (κοινού των πρόγονου) ιστορικού υλισμού. Ένα
μηδενισμό, όπου οι έννοιες του έθνους και τής πατρίδας, εκτός από
σεσηπυίες και παρωχημένες, διορίζονται απ’ αυτούς, τους και
αυτοπροσδιοριζόμενους, συνώνυμα τής ξενοφοβίας και τού ρατσισμού!













