Αυτό που ακούσαμε προ καιρού από τον Αλέξη Τσίπρα περί «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς, στην πραγματικότητα ισχύει για την ακραιφνή συντηρητική Δεξιά παράταξη. Αυτή έχει αποδείξει ότι έχει την ψυχική ευρύτητα, για το καλό της ενότητας του Έθνους, να δίδει «τόπο στην οργή» -ίσως συχνότερα απ’ ότι θα έπρεπε- και να βλέπει με ανθρώπινο μάτι ακόμα και τους αντιπάλους της. Η επέτειος αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα της λήξης του Εμφυλίου καθώς και μια είδηση από την Ισπανία κάνουν αυτή τη συζήτηση ξανά επίκαιρη.
Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα*
Στην Ισπανία η πρόσφατα εκλεγμένη συγκυβέρνηση σοσιαλιστών-Podemos αποφάσισε να προχωρήσει στην κίνηση που είχε ζητήσει και το 2017 από τον τότε πρωθυπουργό Ραχόι: στην εκταφή των λειψάνων τόσο του δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο όσο και του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα από το Βάγιε ντε λος Καΐδος (Κοιλάδα των Πεσόντων), το επιβλητικό Μαυσωλείο που χτίστηκε κατ’ εντολή Φράνκο για να τιμήσει τους νεκρούς του Ισπανικού Εμφυλίου.
Αυτό, όμως, που κάνει ποταπή την εν λόγω πρωτοβουλία είναι η εξής λεπτομέρεια: Στο Βάγιε ντε λος Καΐδος είναι θαμμένοι 33.000 πεσόντες ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ, πάντα κατ’ εντολή Φράνκο. Εδώ, λοιπόν, ένας νικητής δικτάτορας, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να τιμήσει μόνο αυτούς που πολέμησαν στο πλευρό του, βλέπουμε ότι έτεινε χείρα φιλίας στους αντιπάλους του και έχτισε μια κάποια «γέφυρα» επανένωσης της πατρίδας του.
Αντίστοιχα στην Ελλάδα, ο συντηρητικός χώρος ήταν που αμνήστευσε τους κομμουνιστές και αργότερα νομιμοποίησε το ΚΚΕ...
Χρειάζεται άραγε να θυμίσουμε ποια μοίρα είχαν οι απανταχού αντίπαλοι του Κομμουνισμού όπου κι αν αυτός επικράτησε;
Φυσικά, οι πάσης αποχρώσεως αριστεροί/κομμουνιστές στην Ισπανία (όπως αντίστοιχα κι εδώ), δεν συγχωρέσαν ποτέ στον Φράνκο το γεγονός ότι τους χάλασε τα σχέδια μετατροπής της Ισπανίας σε μια κομμουνιστική χώρα και βγάζουν προς τα έξω τώρα με όποιο τρόπο μπορούν την μικροψυχία τους, προσπαθώντας να πετάξουν από το κοινό τους εθνικό Μαυσωλείο αυτόν που τους έβαλε εκεί…
Η είδηση αυτή, όμως, μου θύμισε ένα περιστατικό που έλαβε χώρα τέτοιες ημέρες στο μνημόσυνο για τη νίκη σε Γράμμο και Βίτσι -αν δεν με απατά η μνήμη μου- το 2010. Εκεί εις εκ των ομιλητών, γέροντας απόστρατος αξιωματικός, είπε -χειροκροτούμενος!- σε μια αποστροφή της επίσημης ομιλίας του, πως το μνημόσυνο αυτό γίνεται υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων αξιωματικών, υπαξιωματικών και στρατιωτών του Εθνικού Στρατού, «αλλά και των νεκρών της άλλης πλευράς» και με την ελπίδα να μην ξαναζήσει η πατρίδα μας κάτι παρόμοιο.
Αυτά ειπώθηκαν στο… «Μνημόσυνο του Μίσους», όπως το ονομάζουν οι αριστεροί/κομμουνιστές, την ίδια στιγμή που στο αντίστοιχο μνημόσυνο του ΚΚΕ στο Γράμμο, οι ομιλητές παραδοσιακά αναλίσκονται στο όπλο που είναι «παρά πόδα», στην «ανακωχή» και στην με αγωνιστικό ρομαντισμό προσδοκώμενη επόμενη φάση του Εμφυλίου...
Αυτή, λοιπόν, η λεπτομέρεια σε συνδυασμό με την κίνηση του Φράνκο στην Ισπανία, δίδει μια εσωτερική συνοχή στο πιο πάνω επιχείρημα με το οποίο ξεκίνησα. Η δε κίνηση της σοσιαλιστικής κυβέρνησης της Ισπανίας, απλώς το επικυρώνει.
Ναι, λοιπόν, μπορούμε να το πούμε χωρίς φόβο και πάθος: Η συντηρητική Δεξιά παράταξη, έχει όντως το ηθικό πλεονέκτημα.
* Ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας είναι Στρατηγικός και Πολιτικός Αναλυτής με εξειδίκευση στην Διαχείριση Κρίσεων.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου