Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στο fb προφίλ τού τ. Προέδρου της Βορειοηπειρωτικής οργάνωσης "ΟΜΟΝΟΙΑ", Λεωνίδα Παππά.
Διαδώστε την ανάρτηση σε φίλους και γνωστούς.
Με περίμεναν το μεσημέρι για να μου πουν για τον Τζόρτζ
Φλόιντ και τα εντυπωσιακά νέα από την Αμερική. «Μπαμπά σήμερα, μπλα μπλα μπλα ….». Σπάνια μου συμβαίνει αλλά
συγκρατήθηκα. Την αυθόρμητη απάντησή μου δεν την ξεστόμισα, θα εξόργιζε τα
παιδιά.
Είναι έμφυτο να συμπονάς το είδος σου. Το ένστικτο δεν
βλέπει χρώμα, θρησκεία ή φυλή, σε σπρώχνει να συμπαρασταθείς στο συνάνθρωπο
σου. Και ποιος δεν εξοργίστηκε με το «όργανο»
που στερούσε το οξυγόνο από τον Φλόιντ; Ίσως οι
έγχρωμοι της Αμερικής δικαιούνταν να βγάλουν και κάποια απωθημένα που
κληρονόμησαν, αλλά μέχρι εκεί. Ο ρατσισμός μπορεί να μην είναι παρελθόν αλλά
είναι στο περιθώριο. Η κοινωνία τους απέκτησε υπερευαισθησία σε αυτό το θέμα,
τόσο που εξέλεξαν πρόεδρο από την κοινότητα των Αφροαμερικανών και ας αποτελούν
μόνο το 12% των ΗΠΑ.
Στα
ερωτήματα γιατί ο Φλόιντ έγινε σημαία (στο
βωμό της οποίας σκοτώθηκαν τουλάχιστον άλλοι δέκα) και γιατί το κύμα
αντίδρασης πήρε παγκόσμιες διαστάσεις, δεν μπορώ να απαντήσω. Η πολτοποιημένη ή
(για να είμαι και πιο επίκαιρος)
καραντινοποιημένη κοινωνία μας, έχασε μεταξύ άλλων και τον Αξιακό Κώδικα. Δεν
έχει σημασία πώς έζησε και για ποια ιδέα πέθανε κάποιος για να τον κάνουμε
σημαία, αλλά για το πώς πέθανε! Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιοι δικοί μας
παρασύρθηκαν από τη φήμη του Φλόιντ και του Κωστόπουλου και πήγαν να κοτσάρουν
δίπλα τους, φωτογραφίες κάποιων άλλων παιδιών.
Όχι φίλοι μου.
Τον Κατσίφα, τον Γκούμα, τον Ισαάκ και το Σολωμό
δεν τους βρήκε ο θάνατος στην αναζήτηση της δόσης τους. Τον έψαξαν οι ίδιοι για
να του πουν δυο κουβέντες, ώστε να τις υπενθυμίζει σε εμάς τους «ζωντανούς»…
Διαδώστε την ανάρτηση σε φίλους και γνωστούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου