Χειμάρρα, ολόρθη! Οι λύκοι.

 

 

Στις 8 Φεβρουαρίου 1914, ο ελληνικός στρατός αποχώρησε από τη Βόρειο Ήπειρο μετά από τελεσίγραφο των τότε μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Έπρεπε να εφαρμοστεί το «Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας» που όριζε τα σύνορα της νεοσύστατης Αλβανίας (παραχωρήθηκαν στην Αλβανία: οι Άγιοι Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, το Δέλβινο, η Κορυτσά, το Λεσκοβίκι και η Πρεμετή). Το «Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας» είχε υπογραφεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις: την Αγγλία, τη Γαλλία, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Ιταλία και τη Ρωσία.

Ο αρχηγός της Χειμάρρας και αξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής Σπύρος Σπυρομήλιος, ο διακριθείς κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ο καπετάν Μπούας του Μακεδονικού Αγώνα, ανακήρυξε την αυτονομία της Χειμάρρας, μη αποδεχόμενος, ούτε αυτός, ούτε ο λαός της Χειμάρρας να υποδουλωθεί στον αλβανικό ζυγό. Λίγες ημέρες αργότερα θα τους ακολουθήσουν και οι άλλοι Βορειοηπειρώτες! Στο Αργυρόκαστρο, στις 17 Φεβρουαρίου 1914 θα γίνει η ανακήρυξη της Αυτόνομης Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου.

Τώρα, στην Ευρώπη του 2023, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα προσπαθεί να αλβανοποιήσει την αδούλωτη Χειμάρρα, με πρόσχημα την οικιστική ανάπλαση, γκρεμίζοντας σπίτια χειμαρριωτών και κρατώντας φυλακισμένο, παρανόμως, τον δήμαρχο Χειμάρρας Φρέντη-Διονύση Μπελέρη.

Τώρα που η Χειμάρρα περιμένει και πάλι τους λύκους, τα λόγια του ποιητή είναι τραγικώς επίκαιρα και πάλι. Στις 14 Φεβρουαρίου 1914 ο μεγάλος μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς, έγραψε το ποίημά του «Χειμάρρα».

Σπύρος Παν. Κανελλόπουλος
Διαχειριστής ιστολογίου "Βούλομαι, εκφράζομαι και έτσι υπάρχω!"

 

Χειμάρρα

Ας άνθισαν οι μυγδαλιές, κι ας την κρυφομηνάτε
την άνοιξη από τώρα
με τα γλυκοχαράματα καθώς γοργοξυπνάτε,
πουλάκια ειρηνοφόρα.

 

Ας είναι μέσα μου η καρδιά σκληρά σφιχτοδεμένη
από ένα ρήγα πόνο
που απάνου σε χαλάσματα μαστόρεψε και σταίνει
το μαύρο του το θρόνο.

 

Ας άνθισαν οι μυγδαλιές. Νά! Ο ουρανός θολώνει,
νά! του Φλεβάρη η μπόρα
σε φοβερίζει ατίναχτη με τ’ όψιμο το χιόνι,
πλάση λευκή, ανθοφόρα.

 

Ας κλαίει και μέσα μου η καρδιά. Κι από τα κλάματά της
αθάνατο λουλούδι,
της μοναξιάς παρηγοριά, της Χώρας παραστάτης,
φυτρώνει το Τραγούδι.

 

Τέλος να πήρε ο πόλεμος; Άλλος δεν είναι αγώνας;
Ελλήνων ιεροί λόχοι,
για ύπνο βαρύ σάς δέχτηκε της δόξας ο λιμιώνας;
Η δάφνη αμάραντη; — Όχι!

 

Λαλούμενα ξενύχτηδων. Σωπάτε, χαροκόποι!
— Ω σπαθωτή κιθάρα
τυρταία, φόρεσε πύρινη, μπροστά στην κρύαν Ευρώπη,
κορώνα τη Χειμάρρα!

 

Κιθάρα μου, ανυπόταχτη ψυχή, οι καιροί και οι τόποι
πάντα υποτακτικοί σου,
φως πάρε από τον Όλυμπο, νύχτα από τη Ροδόπη,
και λάμψε και σκορπίσου.

 

Στα χειμαρριώτικα βουνά ροβόλα, τα τουφέκια
τ’ άγρια συντρόφεψέ τα,
με της πατρίδας την ψυχή και με τ’ αστροπελέκια
την άγια γη χαιρέτα.

 

Γεια σας χαρά σας, Βασιλιά νικητή, Κυβερνήτη
με την τρανή τη γνώμη!
Θυσίας βωμός! Εκεί πετώ. Φτερά με παν πετρίτη,
εμένα είν’ άλλοι οι δρόμοι.

 

Στους ξέγνοιαστους αλίμονο! Τους πρέπει να είναι δούλοι,
στον άρπαγα, τρομάρα!
Η Ελλάδα πού; Στην Ήπειρο. Δόξα στο Κακοσούλι,
Νίκη σ’ εσέ, Χειμάρρα!

 

Τα Γιάννενα ονειρεύονται, η Κρήτη ξαποσταίνει,
βουβή η Θεσσαλονίκη,
η Αθήνα ξεφαντώνει… Ποιός βογγάει σα να πεθαίνει;
— Χειμάρρα, ολόρθη! Οι λύκοι.

 

 

Διαδώστε την ανάρτηση σε φίλους και γνωστούς.