Ποια ήταν η ΠΕΑΝ και ο Κώστας Περρίκος;

 

ΤΙΜΗ  ΚΑΙ  ΔΟΞΑ  ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΗ  Π.Ε.Α.Ν.!

Ακολουθούν κείμενα που αφορούν τη δράση της ΠΕΑΝ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Ποιος ήταν ο Κώστας Περρίκος; - Ποιος πρόδωσε την ΠΕΑΝ; - Γιατί το ΕΑΜ και το ΚΚΕ συκοφάντησαν την ΠΕΑΝ; -  Γιατί δημοσίευσαν ονόματα των μελών της κατά τη διάρκεια της κατοχής; - Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; - Κατά τα Δεκεμβριανά του 1944 πώς συμπεριφέρθηκε ο ΕΛΑΣ απέναντί τους; - Ποιο ήταν το τέλος της οργάνωσης;

Σε αυτά και άλλα πολλά δίνονται απαντήσεις σε όποιον μελετήσει τα παρακάτω κείμενα.

Σπύρος Παν. Κανελλόπουλος

Διαχειριστής ιστολογίου: agras1907.blogspot.com

Πηγή

 -----------------------------

Η ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων) ήταν μια από τις πιο γνωστές αντιστασιακές οργανώσεις την περίοδο της κατοχής. Πολλοί θεωρούν ότι είναι η τέταρτη σπουδαιότερη οργάνωση, μετά από το ΕΑΜ, τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ. Ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1941 από τον αντιβασιλικό αξιωματικό της αεροπορίας Κώστα Περρίκο. Στην ιδρυτική ομάδα συμμετείχαν επίσης οι Ι. Κατεβάτης, Γ. Αλεξιάδης, Δ. Παπαβασιλόπουλος. 

Πριν πάμε στην ΠΕΑΝ, θα πρέπει να πούμε ότι τον Ιούνιο του 1941 ο Περρίκος μαζί με το Γ. Αλεξιάδη και άλλους ίδρυσαν την ολιγομελή αντιστασιακή οργάνωση ΣΣΝ (Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών). Στις 28-10-1941 η βραχύβια ΣΣΝ κυκλοφόρησε την πρώτη της προκήρυξη. Την ίδια μέρα, σε σύσκεψη στο σπίτι του Γ. Αλεξιάδη, αποφασίστηκε η ίδρυση της οργάνωσης ΠΕΑΝ. Ανώτατο όργανό της ΠΕΑΝ ήταν η Διοικούσα Επιτροπή (ΔΕ). Εφημερίδα της οργάνωσης ήταν η «Δόξα». Αρχηγός της ΠΕΑΝ και επικεφαλής του Ουλαμού Καταστροφών της οργάνωσης ήταν ο Κ. Περρίκος.

Ο Γεώργιος Αλεξιάδης (που αργότερα έγινε αντιπρόεδρος και πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού) είχε τη θέση του Γενικού Γραμματέα και του υπεύθυνου Τύπου και Προπαγάνδας. Ο Ουλαμός Καταστροφών (ΟΚ) της ΠΕΑΝ αποτελείτο από τους ακόλουθους: Κώστας Περρίκος, Αντώνης Μυτιληναίος, Σπύρος Γαλάτης, Παναγιώτης Μιχαηλίδης, Νικόλαος Μούρτος, Νικόλαος Λάζαρης, Σπυρίδωνας Στανωτάς, Ιουλία Μπίμπα, Αικατερίνη Μπέση, Αντώνης Χανιώτης, Ιωάννης Νικολόπουλος, Γεώργιος Παπαγιάννης, Αντώνης Κουμινέας.  

Η ΠΕΑΝ κατάφερε να διακριθεί στις δολιοφθορές (σαμποτάζ) και να γράψει το όνομά της με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Αντίστασης. Συγκεκριμένα, η οργάνωση κατόρθωσε να οργανώσει πολύ αξιόλογες αντιστασιακές ενέργειες και να επιφέρει ισχυρότατα πλήγματα σε ελληνικές ναζιστικές οργανώσεις που συνεργάζονταν με τους κατακτητές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανατίναξη των γραφείων της ναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, στην Αθήνα.

 

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΕΣΠΟ

Μια από τις πιο γνωστές γερμανόφιλες οργανώσεις της Κατοχής ήταν η ΕΣΠΟ. Ο ακριβής τίτλος της ήταν «Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση». Πρώτος αρχηγός της οργάνωσης ήταν ο γιατρός Γεώργιος Βλαβιανός, ο οποίος μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του εθνικοσοσιαλιστές την ίδρυσε αμέσως μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Οι Γερμανοί αναγνώρισαν αμέσως την οργάνωση, τη χρηματοδότησαν και της έδωσαν ένα τετραώροφο κτίριο στη συμβολή των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος κοντά στην Ομόνοια για να στεγάσει τα γραφεία της.  

Οι δραστηριότητες της ΕΣΠΟ επεκτάθηκαν σε πολλούς τομείς. Εκτός από την πραπαγάνδα και την πολιτική διαφώτιση, που ανέλαβε επίσης ο γιατρός Σπύρος Στεροδήμας, η οργάνωση διατηρούσε αθλητικό, καλλιτεχνικό και λογοτεχνικό τμήμα. Νεαροί, άγνωστοι τότε λογοτέχνες και ποιητές, είχαν ιδρύσει μέσα στην ΕΣΠΟ μια άλλη ομάδα, την ΑΟΝΚ (Ανεξάρτητη Ομάδα Νέων Καλλιτεχνών) και εξέδιδαν το περιοδικό ιδεολογικών αναζητήσεων ”Κοραής”. Επικεφαλής αυτής της ομάδας ήταν ο Νίκος Ματθαίου, συνεργάτης του Κυριάκη και της Σίτσας Καραΐσκάκη στο κατοχικό ραδιόφωνο.  Η οργάνωση φιλοδοξούσε να αποτελέσει το φυτώριο του εθνικοσοσιαλισμού για τους Έλληνες ομοϊδεάτες και να συμμετέχει στο βαθμό που αυτό ήταν δυνατό στη διακυβέρνηση της χώρας με τοποθέτηση μελών της σε κυβερνητικές θέσεις. Ένα από τα πιο δραστήρια και ιδρυτικά στελέχη της οργάνωσης ήταν ο Σταύρος Βελλόπουλος, φίλος του Γ. Βλαβιανού και του Ανδρέα Κονδάκη.

Άλλα ιδρυτικά μέλη της ΕΣΠΟ ήταν οι : Γεώργιος Σουλιώτης, απόστρατος αξιωματικός, Σπυρίδων Τσάκωνας, απόστρατος αξιωματικός, Γεώργιος Τριαντόπουλος, δικηγόρος (ένας από τους αρχηγούς της ΕΣΠΟ μετά την ανατίναξη των γραφείων της), Κων/νος Κουτουμάνος, υπάλληλος του ΙΚΑ, Γεράσιμος Μονόπολης, επιχειρηματίας, Δημ. Αναστασίου, δημόσιος υπάλληλος και αρχηγός της ομάδας κρούσης της οργάνωσης, Αχιλλέας Κοντοράτος, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού κ.α.  Ο Βλαβιανός, αρχηγός της ΕΣΠΟ, διορίσθηκε το καλοκαίρι του 1941 από την κατοχική κυβέρνηση πρόεδρος της κοινότητας Κηφισιάς, ήταν δε τακτικός επισκέπτης της γερμανικής πρεσβείας. Κατά την ίδρυση της ελληνογερμανικής προπαγανδιστικής εταιρίας «Ελεύθερο Βήμα» τοποθετήθηκε αντιπρόεδρος του ΔΣ της εταιρείας με αναπληρωτή του τον υπάλληλο της γερμανικής πρεσβείας Φερδ. Φοράουερ.

Τον Φεβρουάριο του 1942 προέκυψαν μέσα στους κόλπους της οργάνωσης κάποιες διαφωνίες μεταξύ γερμανόφιλων και ιταλόφιλων, με αποτέλεσμα την παραίτηση του Γ. Βλαβιανού και την αντικατάστασή του από τον Σπύρο Στεροδήμα, που ήταν φανατικός γερμανόφιλος και δεινός ρήτορας. Κυριότερη δραστηριότητα της ΕΣΠΟ ήταν η προσπάθειά της να δημιουργήσει μια ελληνική λεγεώνα για να αποσταλεί με τους άλλους Ευρωπαίους εθελοντές στο Ανατολικό Μέτωπο. Η προπαγάνδα της οργάνωσης είχε κάποια αποτελέσματα, αφού στις 21 Ιουλίου 1941 η γερμανική πρεσβεία τηλεγραφούσε στο Βερολίνο πως «ιδέα συγκρότησης ελληνικής λεγεώνας που θα πολεμήσει κατά της Ρωσίας βρίσκει απήχηση σε ευρείς κύκλους του λαού». Το θέμα προωθήθηκε και η υπογραφή της σχετικής συμφωνίας από τον στρατηγό Μπάκο ήταν θέμα χρόνου. Προέβαλαν όμως βέτο οι Ιταλοί, οι οποίοι ζήτησαν να μην επιτραπεί η αποστολή Ελλήνων στο Ανατολικό Μέτωπο και έτσι αναβλήθηκε.

Στην προετοιμασία και πραγματοποίηση του χτυπήματος εναντίον της ΕΣΠΟ συμμετείχαν εκτός από τον Περρίκο και οι ακόλουθοι : Α. Μυτιληναίος, Τ. Μιχαηλίδης, Ν. Μούρτος, Ν. Λάζαρης, Σ. Στανωτάς, Σ. Γαλάτης, Αικατερίνη Μπέση και η Ιουλία Μπίμπα. Η ΕΣΠΟ υπέστη βαρύτατο πλήγμα και βυθίστηκε στην παρακμή. 

Η προδοτική – ναζιστική ΕΣΠΟ είχε γραφεία επί της οδού Πατησίων. Κατείχε τον πρώτο και το δεύτερο όροφο ενός μεγάλου κτιρίου. Στα μεγάλα μπαλκόνια κυμάτιζε η γερμανική, η ελληνική, η ιταλική και η ιαπωνική σημαία. Στον τρίτο όροφο βρίσκονταν τα στελέχη της γερμανικής GFP (Μυστική Στρατιωτική Αστυνομία).

Το κτίριο διέθετε επίσης και ημιώροφο με είσοδο από τη Γλάδστωνος. Στη σκάλα υπήρχε φρουρός που ζητούσε από τους εισερχόμενους ταυτότητες. 

Ο Μυτιληναίος και ο Γαλάτης παρακολούθησαν προσεκτικά το κτίριο και διαπίστωσαν ότι στον ημιώροφο τα μέτρα προστασίας ήταν ελλιπή. Το ιστορικό κτύπημα κατά της ΕΣΠΟ έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, ημέρα Κυριακή. Η Κυριακή επελέγη γιατί το πρωί θα γινόταν η εβδομαδιαία συγκέντρωση Γερμανών και μελών της ΕΣΠΟ. 

Η βόμβα που ετοίμασε η ΠΕΑΝ ήταν ένα δέμα αποτελούμενο από φυσίγγια δυναμίτιδας βάρους 10 οκάδων, τυλιγμένο με πισσόχαρτο. Έξω από το πισσόχαρτο ήταν τυλιγμένα 6 μέτρα βραδύκαυστο φυτίλι και στην άκρη δύο καψούλια, τοποθετημένα στο κέντρο του δυναμίτη. Η άλλη άκρη του φυτιλιού ήταν ελεύθερη απ’ έξω για να πυροδοτηθεί. Το δέμα τοποθετήθηκε σε μια πάνινη σακούλα και σκεπάστηκε από πάνω με χόρτα. 

Ιδού τι είπε ο Αντώνης Μυτιληναίος, τρία χρόνια πριν πεθάνει: « Τη βόμβα την φτιάξαμε στο σπίτι της Ιουλίας Μπίμπα (…) . Την έφερε η Ιουλία μέσα σε ταγάρι σκεπασμένη με ραδίκια από την Κάνιγγος και την παρέδωσε σε μένα και τον Γαλάτη. Την τοποθετήσαμε κάτω από το κλιμακοστάσιο, ανάψαμε τα δύο φυτίλια και βγήκαμε στην Πατησίων. Άναψα ένα τσιγάρο που ήταν το σύνθημα ότι όλα πήγαν καλά και έφυγα στο Αστόρια. Η ώρα ήταν 12 και 5΄ όταν ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη που συγκλόνισε όλη την περιοχή. Εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε από τη χαρά της η Ιουλία μ’ αγκάλιασε και με φίλησε…. Αν μας έπαιρναν είδηση οι Γερμανοί θα μας εκτελούσαν επί τόπου.» 

Από την έκρηξη, το κτίριο της ΕΣΠΟ σωριάζεται και ένα άσπρο πυκνό σύννεφο σκόνης απλώνεται στην Πατησίων. Ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός. Κάποιοι περίεργοι, μαζεύονται στα πεζοδρόμια και παρακολουθούν. Οι Γερμανοί τρέχουν ουρλιάζοντας και βρίζοντας. Νόμισαν πως επρόκειτο περί αεροπορικής επιδρομής και σήμαναν συναγερμό. 

Κάτω από τα ερείπια του κτιρίου ετάφησαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ ανάμεσά τους και ο αρχηγός της Σπύρος Στεροδήμος και 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες αφού στον 3ο όροφο εστεγάζοντο υπηρεσίες της Λουφτβάφε. Τραυματίστηκαν επίσης πέντε Γερμανοί στρατιωτικοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ.

Επί πέντε μέρες η Πυροσβεστική ανέσυραν πτώματα από τα ερείπια. Οι ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανέφεραν ότι ήταν το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη. 

Πριν από την ΕΣΠΟ, η ΠΕΑΝ είχε ανατινάξει τα γραφεία της ναζιστικής ελληνικής οργάνωσης ΟΕΔΕ στην πλατεία Κάνιγγος. Η έκρηξη έγινε τον Αύγουστο του 1942 και το εσωτερικό του κτιρίου της ΟΕΔΕ καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι συμμετέχοντες στη βομβιστική επίθεση ήταν οι : Μυτιληναίος, Μιχαηλίδης και Μούρτος.

 

Η προδοσία του Νταλιάνη και η εκτέλεση του Περρίκου 

Μετά το χτύπημα στα γραφεία της ναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ, οι Γερμανοί έφθασαν στα ίχνη της ΠΕΑΝ χάρη στη βοήθεια που τους πρόσφερε ένας καταδότης (ρουφιάνος). Ο προδότης που κατέδωσε τα μέλη της ΠΕΑΝ ήταν ο χωροφύλακας Πολύκαρπος Νταλιάνης. Εκτελούσε χρέη συνδέσμου της ΠΕΑΝ με την κατασκοπευτική οργάνωση «Όμηρος».

Ο «Όμηρος» είχε συνεχή επαφή με το Βρετανικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής μέσω ασυρμάτου. Ο Νταλιάνης ανακαλύφθηκε από τον Άγη Βλάχο και τους συναγωνιστές του, στελέχη του «Ομήρου». 

Το αποτέλεσμα της προδοσίας ήταν να συλληφθούν από τους Γερμανούς στις 11-11-1942 οι εξής: Περρίκος, Μυτιληναίος, Μπίμπα, Δ. Παπαδόπουλος και Κ. Γιαννάτος. Στη συνέχεια συνέλαβαν στις κατοικίες τους τους : Θ. Σκούρα, Γιάννη, Διονύσιο και Γεράσιμο Κατεβάτη¸ Δ. Παπαβασιλόπουλο, Ν. Αιλιανό, Δημήτρη και Πέτρο Λόη, Αικατερίνη Μπέση και Σ. Γαλάτη. 

 

Ο Κώστας Περρίκος

 Ο Κ. Περρίκος δικάστηκε από γερμανικό στρατοδικείο και ανέλαβε όλη την ευθύνη για το εντυπωσιακό σαμποτάζ. Καταδικάστηκε δις εις θάνατον και 15 χρόνια φυλάκιση. Εκτελέστηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1943 στην Καισαριανή.

Η Ιουλία Μπίμπα καταδικάστηκε δις εις θάνατον και 15 χρόνια φυλάκιση και εκτελέστηκε δια πελέκεως, πιθανόν στη Γερμανία.

Ο Σπύρος Γαλάτης καταδικάστηκε σε θάνατο και 15ετή φυλάκιση, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε 19 χρόνια καταναγκαστικά έργα. Το Φεβρουάριο του 1944 μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συσκέντρωσης στη Γερμανία και παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Ο Αντώνης Μυτιληναίος κατόρθωσε και δραπέτευσε με μυθιστορηματικό τρόπο από τα κρατητήρια της Γκεστάπο Πειραιά και οι Γερμανοί τον επικήρυξαν με το ποσό των 500.000 δραχμών. Στην προσπάθειά του να διαφύγει στη Μέση Ανατολή συνελήφθη από τους Ιταλούς. Κατόρθωσε όμως να δραπετεύσει κατά τη μεταφορά του στις φυλακές Αβέρωφ. Τελικά έφθασε στη Μέση Ανατολή. 

Η Αικατερίνη Μπέση συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 5 χρόνια κάθειρξη. Παρά τα βασανιστήρια που υπέστη, δεν είπε τίποτα. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Πέθανε το 1979. 

Ο Νίκος Λάζαρης έφυγε για το βουνό όπου κατατάχθηκε στον ΕΔΕΣ. Το Δεκέμβρη του 1944 συνελήφθη από την ΟΠΛΑ και εκτελέστηκε. 

Ο Νίκος Μούρτος συνελήφθη από τους Γερμανούς στα τέλη του 1943, βασανίστηκε και φυλακίστηκε. Στη συνέχεια πήγε στη Μέση Ανατολή. 

Ο προδότης Νταλιάνης που κατέδωσε διάφορα μέλη της ΠΕΑΝ στους Γερμανούς δεν έμεινε ατιμώρητος. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1942 συγκροτήθηκε έκτακτο στρατοδικείο με μέλη του τον Κιτριλάκη, το Δόβα και το Βλάχο. Βρήκαν ότι υπήρχαν πολλά και σοβαρά ενοχοποιητικά στοιχεία για τον Νταλιάνη και αποφάσισαν να του επιβάλουν την θανατική ποινή, καθώς συνιστούσε απειλή για τον «Όμηρο» και τα υπόλοιπα μέλη της ΠΕΑΝ. Μάλιστα είχε υποσχεθεί στους Γερμανούς ότι θα τους οδηγούσε στην εκ νέου σύλληψη του Μυτιληναίου. Στις 17 Δεκεμβρίου 1942 κάλεσαν τον Νταλιάνη σε ένα υπόγειο καταφύγιο του «Ομήρου» στον οδό Παμίσου. Ο προδότης Νταλιάνης πήγε ανυποψίαστος. Τον περίμεναν ο Βλάχος και διάφορα μέλη του «Ομήρου» (Γιαννακλάρης, Τσούλος, Τζούρος) και τον ανέκριναν.

Ο Νταλιάνης ομολόγησε ότι αυτός κατέδωσε τα μέλη της ΠΕΑΝ. Ύστερα από αυτό, οι αντιστασιακοί τον σκότωσαν χτυπώντας τον επανειλημμένα στο κεφάλι με ένα βαρύ σφυρί. Απ’ έξω περίμενε ένα αυτοκίνητο με οδηγό τον Δημήτρη Κτενά, μέλος του «Ομήρου». Έβαλαν το πτώμα στο πορτ μπαγκάζ, το μετέφεραν στη Νέα Σμύρνη και το πέταξαν σε έναν αγωγό αποχέτευσης. Το πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ!

 

Η συνέχιση του αγώνα 

   Από τις 8 Ιανουαρίου 1943 μέχρι τις 12 Μαρτίου 1945, η ΔΕ της ΠΕΑΝ αποτελείτο από τους : Γεώργιο Αλεξιάδη, Διονύσιο Παπαβασιλόπουλο, Θ. Μπαγλανέα, Κ. Ελευθεριάδη, Π. Καρακώστα, Γ. Σταμόπουλο, Π. Λιαρούτσο, Σ. Χούλη, Α. Μίχα, Α. Παναγιωτόπουλο, Κ. Καραμάνο και Ν. Ρηγόπουλο. 

Η ΠΕΑΝ ήταν υπέρμαχος της συνεργασίας με τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Πάνω απ’ όλα έθετε τη μάχη εναντίον των κατακτητών και θεωρούσε αναγκαία την ενότητα του αντιστασιακού αγώνα. Από πολύ νωρίς, ήδη από το φθινόπωρο του 1942, άρχισε να δέχεται συκοφαντικές επιθέσεις από το ΕΑΜ, την ΟΚΝΕ (νεολαία του ΚΚΕ) και το ΚΚΕ.

Το εντυπωσιακό σαμποτάζ εις βάρος της ΕΣΠΟ, η ΟΚΝΕ το χαρακτήρισε «προβοκάτσια της Γκεστάπο στην οδό Πατησίων» ! Το 1943 η ΟΚΝΕ έφθασε στο εξωφρενικό σημείο να μιλήσει για «δήθεν» σύλληψη του Περρίκου από τους Γερμανούς! Φυσικά παρέβλεψε να αναφέρει ότι αρκετά ηγετικά στελέχη της ΠΕΑΝ, μεταξύ των οποίων και ο Περρίκος, εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Βαρύτατους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς χρησιμοποίησαν και στις επιθέσεις τους εναντίον της «Δόξας» (εφημερίδα της ΠΕΑΝ). Η Κομμουνιστική Επιθεώρηση (τεύχος 25, Απρίλιος 1944) έγραψε : «Η ‘‘Δόξα’’ σαν όργανο των χορτάτων, δείχνει όλη την αναλγησία της πλουτοκρατίας, μπρος στο δράμα της πείνας του Ελληνικού λαού, όλο τον τομαρισμό των μαυραγοριτών…» .

Όμως η πιο απαράδεκτη και ύπουλη ενέργεια του ΚΚΕ ήταν ότι αποκάλυψε σε έντυπα, ονόματα στελεχών της ΠΕΑΝ. Τα έντυπα αυτά έπεσαν στα χέρια των Γερμανών και έτσι οι Θ. Μπαγλανέας, Γ. Ιωαννίδης, Σ. Γουρδομιχάλης και άλλοι αναγκάστηκαν να κρυφτούν και μετά να φύγουν για τα βουνά ή τη Μέση Ανατολή. Παρ’ όλα αυτά, η ΠΕΑΝ συνέχισε να κρατάει ενωτική γραμμή. Η ΕΠΟΝ (νεολαία του ΕΑΜ), σε προκήρυξή της το φθινόπωρο του 1943, ανέφερε ότι «η ΠΕΑΝ έχει βρωμερό αντιλαϊκό χαρακτήρα». 

Αξίζει να αναφέρουμε ότι η ΠΕΑΝ φρόντισε να δώσει ένα μάθημα και στους μαυραγορίτες. Στη Στοά Πεσματζόγλου, διάφοροι μαυραγορίτες υπέστησαν άγριο ξυλοδαρμό από μέλη της ΠΕΑΝ με επικεφαλής τον Νίκο Λάζαρη. 

Στις 3 Νοεμβρίου 1943, το Τμήμα Αθηνών του Ουλαμού Καταστροφών της ΠΕΑΝ διενήργησε μεγάλο σαμποτάζ στο Πυριτιδοποιείο. Το σαμποτάζ σχεδιάστηκε από το Χρήστο Μαυρομμάτη και εκτελέστηκε με επιτυχία από την ομάδα του Αντώνη Κουμινέα, αν και ο ίδιος σκοτώθηκε. 

Αντιστασιακή δραστηριότητα είχε όμως και το τμήμα Πειραιά του Ουλαμού Καταστροφών της ΠΕΑΝ. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η ολοκληρωτική καταστροφή του φορτηγού πλοίου «Λούτσε», που είχε αγκυροβολήσει έξω από το λιμάνι του Πειραιά τον Μάρτιο του 1942 και μετέφερε πολεμικό υλικό.

Η ΠΕΑΝ έδρασε καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής. Διαλύθηκε στις 12 Μαρτίου 1945 μετά από απόφαση των μελών της. 

 

Κώστας Περρίκος, ο αρχηγός της ΠΕΑΝ

Ο Κώστας Περρίκος (1905 – 1943) γεννήθηκε στα Μαστιχοχώρια της Χίου. Σε ηλικία 11 ετών έχασε τον πατέρα του. Τότε τον πήρε κοντά της μια θεία του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το 1925 επέστρεψε στην Ελλάδα. Γράφτηκε στη Στρατιωτική Σχολή Αεροπλοΐας και το 1932 έγινε ανθυποσμηναγός. Παντρεύτηκε τη Μαρία Δεληγιώργη και απέκτησε τρία παιδιά.

Το 1934 γνώρισε τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και εντάχθηκε στο κόμμα του, δηλαδή στο ΕΕΚ. Ως νεαρός αξιωματικός δημοσίευσε διάφορα άρθρα, στην εφημερίδα Εστία, στα οποία τόνιζε ότι έπρεπε να ενταθεί η εκπαίδευση του προσωπικού της Ελληνικής Αεροπορίας και να δημιουργηθεί αεροπορική βιομηχανία. Τα άρθρα του αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να συλληφθεί και να δικαστεί.

Το 1935, αν και αθωώθηκε, αποτάχθηκε από την Αεροπορία. Αργότερα ζήτησε να επανέλθει στο στρατό υπό οποιαδήποτε ιδιότητα. Το αίτημά του έγινε δεκτό και κλήθηκε να παρουσιαστεί στις 25 Νοεμβρίου 1940. Αμέσως έφυγε για το μέτωπο. Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, ο Περρίκος ίδρυσε την οργάνωση ΣΣΝ (Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών) και λίγο αργότερα την ΠΕΑΝ. Ήταν δραστήριος, μαχητικός και αξιοπρεπής μέχρι το τέλος.

Χάρη στα δύο χτυπήματα εναντίον των ναζιστικών ελληνικών οργανώσεων (ΕΣΠΟ και ΟΕΔΕ) κατάφερε να εμποδίσει την αποστολή Ελλήνων εργατών στη Γερμανία, αλλά και Ελλήνων πολεμιστών στο Ανατολικό μέτωπο στο πλευρό των ναζί.

Ο Περρίκος δεν υπολόγισε όμως ότι θα μπορούσε να προδοθεί από έναν Έλληνα. Συνελήφθη από τους Γερμανούς το Νοέμβριο του 1942 και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Όμως δεν κατέδωσε κανέναν από τους συναγωνιστές του. Ανέλαβε μόνος του την ευθύνη για όλες τις ενέργειες.

Μέσα από τις φυλακές Αβέρωφ όπου βρισκόταν ως μελλοθάνατος, έγραψε ένα σημείωμα προς το γιο του: «Δούλεψε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν όλοι οι άνθρωποι, να ενωθούν τα κράτη της Ευρώπης, να ειρηνεύσει και να ευτυχήσει ο κόσμος. Δούλεψε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξιών. Δούλεψε για την επικράτηση της Δημοκρατίας. Αφιέρωσε τη ζωή σου στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα.»― Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο original-fippak.blogspot.gr

 

Κατάδοση

Μετά την επίθεση στα γραφεία της Ε.Σ.Π.Ο. η Γκεστάπο εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό και αρχικά απέδωσε το χτύπημα σε Εβραϊκούς κύκλους συλλαμβάνοντας το τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου 1942 δέκα Εβραίους στην καταγωγή ως πιθανούς υπεύθυνους για την επιχείρηση, τους οποίους άφησαν ελεύθερους μετά από σαράντα ημέρες κρατήσεως στο κελί 74 των φυλακών Αβέρωφ. Ο Περρίκος διατηρούσε μια μονοκατοικία στην Αγία Ελεούσα, στην οδό Θησέως 259, την οποία χρησιμοποιούσαν τα μέλη της Π.Ε.Α.Ν. ως καταφύγιο. Το σπίτι επιπλώθηκε με το νοικοκυριό της Ιουλίας Μπίμπα και μέρος των εκρηκτικών υλών της οργανώσεως μεταφέρθηκαν στο καταφύγιο μέσα στις ντουλάπες της. Στο νέο καταφύγιο τα μέλη της Π.Ε.Α.Ν. συνέχισαν την κατασκευή βομβών για τους επόμενους στόχους, ενώ η Ιουλία παρίστανε την οικοδέσποινα. Στις 27 Σεπτεμβρίου, ο Περρίκος λαμβάνει το μήνυμα: «Οι Γερμανοί είναι στα χνάρια σας. Κρυφτείτε όσο είναι ακόμα καιρός». Ο υπαξιωματικός της Χωροφυλακής Πολύκαρπος Νταλιάνης, που ήταν σύνδεσμος της Π.Ε.Α.Ν. με την οργάνωση «Όμηρος» της οποίας ήταν μέλος, κατέδωσε τον Περρίκο και τους συναγωνιστές του έναντι τριών χρυσών λιρών τον καθένα. Στις 11 Οκτωβρίου, οι Γερμανοί βρίσκονται έξω από το σπίτι της οδού Θησέως.

Ο Περρίκος συνελήφθη μαζί με άλλους συναγωνιστές του, στις 11 Νοεμβρίου του 1942 και από την πρώτη στιγμή των ανακρίσεων ανέλαβε όλη την ευθύνη. Λόγω ελλείψεως στοιχείων, απηλλάγησαν στα τέλη του Νοεμβρίου με βούλευμα οι αδελφοί Κατεβάτη, οι αδελφοί Λόη, ο Αθανάσιος Σκούρας, ο Διονύσιος Παπαβασιλόπουλος, και ο Νικόλαος Αιλιανός, δηλαδή τα ηγετικά στελέχη της οργανώσεως που δεν αποδείχθηκε η προσωπική παρουσία τους στην ανατίναξη της Ε.Σ.Π.Ο., οι οποίοι όμως δεν αφέθηκαν ελεύθεροι. Στο τέλος εκείνου του μήνα, επιστρέφοντας από ανάκριση, από τον Πειραιά στις φυλακές Αβέρωφ, ζήτησε από τον αξιωματικό των Γερμανικών S.S. που τον συνόδευε ως επικεφαλής των δυνάμεων μεταγωγής, να του επιτρέψει να επισκεφθεί την οικογένεια του στο σπίτι του στην Αθήνα, επί της οδού Μιχαήλ Βόδα 137 κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα, για να συναντήσει την γυναίκα του και τα παιδιά του, δίνοντας του παράλληλα τον λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν θα αποδράσει. Την επιθυμία του ικανοποίησε ο αξιωματικός και ο Περρίκος βρέθηκε στο σπίτι του όπου παρέμεινε επί μισή ώρα.

 

Μελλοθάνατος

Ο Περρίκος μεταφέρθηκε στο κελί των μελλοθανάτων, με αριθμό 12, στις φυλακές Αβέρωφ, στην πόρτα του οποίου οι κατάδικοι είχαν σχηματίσει με κιμωλία ένα σταυρό. Στις 7 Ιανουαρίου 1943, σε αντίποινα για σαμποτάζ που έγινε στον Πειραιά, τουφεκίστηκαν ως όμηροι οι Αθανάσιος Σκούρας, Ιωάννης Κατεβάτης, Δ. Λόης και Διονύσης Παπαδόπουλος. Στις 23 Ιανουαρίου 1943 οι Γερμανοί επέτρεψαν στην οικογένεια του Περρίκου να τον επισκεφθεί στη φυλακή κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν η γυναίκα του και τα παιδιά του.

Σ’ αυτή την επίσκεψη ο Περρίκος έδωσε στη σύζυγο του μια επιστολή που απευθύνονταν στα παιδιά του, όπου έγραφε μεταξύ άλλων: 

«…Ο Θεός θέλησε να μεγαλώσετε δίχως πατέρα. Σύμφωνα με την απόφαση του Στρατοδικείου, ο πατέρας σας υπήρξε ένας εξαιρετικά επικίνδυνος εγκληματίας ένας απαίσιος τρομοκράτης, αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια... Ο πατέρας σας έπεσε για την λευτεριά της Πατρίδας μας. Έφυγε από τον κόσμο με την ικανοποίηση πως αν δεν έκανε το χρέος του όσο έπρεπε, πάντως το έκανε όσο μπορούσε. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσε, θα εξακολουθούσε τις προσπάθειές του και κατά την περίοδο της Ειρήνης. … Αφιερώστε την ζωή σας στην Ελλάδα και την ανθρωπότητα. Η θέλησις, η υπομονή, η εγκαρτέρηση, ο αλτρουϊσμός, η φιλοπατρία, το θάρρος, η αυτοθυσία, η αξιοπρέπεια και η σεμνή περηφάνια αποτελούσαν ολόκληρη την περιουσία μου και αυτά σας κληροδοτώ. Φυλακές ΑΒΕΡΩΦ, Κελί 12, Κ. Περρίκος».

Στις 4 Φεβρουαρίου το πρωί, σχεδόν δύο ώρες πριν την εκτέλεσή του, στην τελευταία του επιστολή στη σύζυγο του που περιλαμβάνει κι ένα ποίημα για τον γιο του Δημήτρη, γράφει:

«Μαρία μου. Μου μένουν ακόμη λίγα λεπτά ζωής. Και στις τελευταίες μου στιγμές θα σ’ αγαπώ και θα σε θυμάμαι. Φίλησέ μου τ’ αγγελούδια μας. Οι φίλοι μου ας κάμουν το χρέος τους. Πεθαίνω για την Ελλάδα και θυμάμαι την τελευταία στροφή του ύμνου του Μιστράλ: «Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, τι θεία δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει». Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δική τους πατρίδα αγωνίζονται κι εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίσει αλλά να μας ενώσει στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους. . ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΒΕΡΩΦ, 4/2/43 Κ.ΠΕΡΡΙΚΟΣ, ώρα 5:20».

 

Η εκτέλεση του

Το ξημέρωμα της 4ης Φεβρουαρίου ο Περρίκος εξομολογήθηκε και μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Δαμασκηνού να τον σώσει, στις 5:20 το πρωί ο Γενικός Επιθεωρητής του Γερμανικού Στρατοδικείου ήλθε μαζί με άλλους αξιωματικούς και τον παρέλαβαν για εκτέλεση.

Σύμφωνα με την αναφορά του εξομολογητή του Νικόδημου Γραικού, ο Περρίκος 

«….είπε τα εξής προς τους παριστάμενους Γερμανούς: Δεν αισθάνομαι τίποτα εναντίον σας. Εσείς κάνατε το καθήκον σας. Ομοίως έκανα κι εγώ το δικό μου. Είμαι Έλληνας αξιωματικός της Αεροπορίας-Υποσμηναγός. Σας ευχαριστώ πολύ. Οι Γερμανοί αξιωματικοί τον χαιρέτισαν άπαντες στρατιωτικά…».

Την επόμενη στιγμή η σιωπή των φυλακών Αβέρωφ σκίστηκε από την κραυγή του Περρίκου προς τους συγκρατούμενούς του: «Παιδιά με παίρνουν για εκτέλεση. Κουράγιο! Γρήγορα έρχεται η Νίκη και η Λευτεριά! Ζήτω η Ελλάς!».

Ο Περρίκος οδηγήθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και ενώπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος, στιγμές πριν την εκτέλεση του αναφώνησε «Ζήτω η Ελλάς!». Λίγες ώρες αργότερα όταν ο συνήγορος του, ο Ιωάννης Λόντης, επισκέφθηκε τον Επιθεωρητή Λάγκε, υπάλληλο των Γερμανικών Στρατοδικείων, για να τον ρωτήσει σχετικώς με την τύχη του θανατοποινίτη, εκείνος του αποκρίθηκε: «Er Starb den heldemtot» («απέθανεν ως ήρωας»).

Ο φόρος  αίματος  που επλήρωσε η ΠΕΑΝ  για την ανατίναξη της ΕΣΠΟ, υπήρξε βαρύτατος. Στις 11-11-1942 συλλαμβάνονται  στην Καλλιθέα 14 μέλη της και οδηγούνται στις φυλακές Αβέρωφ. Η σύλληψη τους έγινε κατόπιν προδοσίας του μέλους της οργάνωσης, ενωμοτάρχη Πολύκαρπου Νταλιάνη. Τον βρήκαν  άλλα μέλη της ΠΕΑΝ στην οδό Παμίσου, στις 17-12-1942, τον ανέκριναν τον εκτέλεσαν και  πέταξαν  το πτώμα του σε  υπόνομο στη Νέα Σμύρνη. 

Ο Αντώνης Μυτιληναίος διέφυγε  στη Μέση Ανατολή, ο Νίκος Λάζαρης δραπέτευσε, διέφυγε στο βουνό, κατετάγη στον ΕΔΕΣ και τον εκτέλεσε ο ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά, ενώ  οι άλλοι  δικάζονται παραμονή πρωτοχρονιάς του 1943 στο Γερμανικό Στρατοδικείο στην αίθουσα του  Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός». Καταδικάζει  τρις εις θάνατο τον Περρίκο  και δις την Ιουλία Μπίμπα που ομολόγησε ότι αυτή μετέφερε την βόμβα. Εις θάνατον και ο φοιτητής Γαλάτης η ποινή του οποίου μετετράπη σε ισόβια και πέθανε νέος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία. 

Η Ιουλία Μπίμπα άρρωστη μεταφέρεται στη Γερμανία και εκτελείται δι’ αποκεφαλισμού επειδή δεν υπήρχε λαιμητόμος στην Ελλάδα!  

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΕΡΡΙΚΟΣ

   Γεννήθηκε τον Απρίλη του 1905 στο χωριό Καλλιμασια της Χίου. Γονείς του, ο Δημήτριος Περρίκος και η Ανθή, το γένος Στεφανίδη. Μετά το χωρισμό των γονιών του, από δυο ετών τον φροντίζουν δυο καλόγριες, αδελφές του πατέρα του, στο Μοναστήρι του χωριού. Έμεινε κοντά τους μέχρι τα 8 χρόνια του. Σε ηλικία 11 ετών χάνει τον πατέρα του, που πεθαίνει στην Νέα Υόρκη. Τελειώνοντας το δημοτικό Σχολείο, το ίδιο καλοκαίρι, έπιασε δουλειά σε ένα φαρμακείο με σκοπό να βγάλει τα έξοδα του για να συνεχίσει στο Γυμνάσιο. Τότε ήλθε από την Αίγυπτο η αδελφή του πατέρα του και τον πήρε μαζί της στην Αλεξάνδρεια. Εκεί τελείωσε την Γυμνασιακή του μόρφωση στα σχολεία της τότε ανθούσας Ελληνικής παροικίας. Έμαθε την Αγγλική γλώσσα δι αλληλογραφίας και δι αλληλογραφίας σπούδασε αεροπλοΐα. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1925 για τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και στις 19.5.1926 ενεγράφη στη δύναμη της Στρατιωτικής Σχολής Αεροπλοΐας. Στις 27.1.1927 ήταν πτυχιούχος οδηγός αεροπόρος. Την 31.3.1932 ήταν Ανθυποσμηναγός. Το 1929 παντρεύτηκε την Μαρία το γένος Δεληγεώργη και απέκτησε 3 παιδιά. Σταθμός στην ζωή του, η γνωριμία του το 1934 με τον νεαρό πανεπιστημιακό Δάσκαλο Παναγιώτη Κανελλόπουλο ο οποίος πιστεύοντας ότι το κράτος θα πάει μπροστά μόνο με συσπειρωμένο το σύνολο των εθνικών Δυνάμεων ιδρύει το «Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα». Ο Κ. Περρίκος από τα πιο δυναμικά στελέχη του κόμματος, δημοσιογραφεί στην εφημερίδα του κόμματος «Ελληνική Φωνή». Αρθρογραφεί στην «Ελληνική Φωνή», όπως και την εφημερίδα «Εστία» ενυπόγραφα, επισημαίνει ότι η αεροπορία μας δεν είναι αξιόμαχη και ζητεί συγχρόνως την κοινή προσπάθεια όλων των Ελλήνων για την απόκτηση Πολεμικής Αεροπορίας, ανάλογης με τις προσδοκίες που πρέπει να στηρίζονται σ’ αυτήν. Επίσης για την ίδρυση κρατικής αεροβιομηχανίας και την απαλλαγή της Ελλάδας από ξένες πολιτικές και οικονομικές επιρροές στην εκλογή διαφόρων τύπων αεροσκαφών. Επίσης αρθρογραφεί περί εθνικής Αμύνης και περί εθνικής Οικονομίας. Αυτές του οι ενέργειες είχαν σαν συνέπεια τη σύλληψη και φυλάκιση του. Στη δίκη που ακολούθησε, δικαιώθηκε και αθωώθηκε, αλλά η Αεροπορία τον απέταξε από τη δύναμη της, την 27.4.1935 σε ηλικία 30 ετών. Τότε ήταν Υποσμηναγός.

Στις 15.9.1938 με επιστολή αίτησης του προς τον τότε κυβερνήτη της χώρας και τον Υπουργό Αεροπορίας, επειδή διέβλεπε να πλησιάζει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ζητεί: «εν όψει των επερχομένων διεθνών γεγονότων ζητώ να ανακτήσω το δικαίωμα να πολεμήσω υπέρ της Ελλάδος, δικαίωμα ούτινος εστερήθην, διότι ευτυχώς δεν είχον και δεν απέκτησα αλλοίαν περί του στρατιωτικού όρκου και των καθηκόντων μου αντίληψιν. Διά την ανάκτησιν του πολυτίμου τούτου δικαιώματος θα ήρκει ως κάλλιστα γνωρίζετε η έγγραφη μου εις τα στελέχη της εφεδρείας».

Με την κήρυξη του πολέμου την 28.10.1940 επανέρχεται απευθυνόμενος στο Υπουργείο Αεροπορίας Γραφ. Επιτελάρχου με την υπ’ αριθμό Πρωτοκόλλιυ 47470/30.10.1940 αίτησή του και ζητεί την ανάκληση του στην ενεργό υπηρεσία και γράφει: «Ως ήτο φυσικό την πρωΐαν της 28^ης Οκτωβρίου παρουσιάσθην αυθορμήτως εις το αρμόδιο Γραφείο του καθ υμάς Υπουργείου και παρεκάλεσα όπως μου επιτραπεί να εκπληρώσω το ύψιστον προς την πατρίδα καθήκον μου. Ατυχώς μου εδόθη αόριστος απάντησις. Μετ αναμονήν δυο ημερών επανέρχομαι εγγράφως επί της αιτήσεώς μου ταύτης με την παράκλησην όπως γίνουν δεκταί αι υπηρεσίαι μου υφ' οιανδήποτε ιδιότητα, νυν ότε και εις ξένους φιλέλληνας ενδέχεται να επιτραπή όπως αγωνισθούν υπέρ της Ελλάδος». Η αίτηση έγινε δεκτή την 23.11.1940 με εντολή να παρουσιασθεί εις το Γενικό Στρατηγείο μέχρι την 25-11-1940.

Από το μέτωπο που εστάλη, σε επιστολή του τον Νοέμβριο του 1940 στον φίλο του Αναστάση Κανελλόπουλο (αδελφό του Παναγιώτη) γράφει: «Είμαι καλά. Οι δυο αυτές λέξεις δεν έχουν πια το στερεότυπο νόημά τους. Το «είμαι καλά» σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένος και μαζί περήφανος, γιατί μπορώ πλέον να λέγω ότι ανήκω σ' εκείνους που με ένα μεγαλειώδη, με έναν ελληνοπρεπή τρόπο αγωνίζονται εναντίον των βαρβάρων της εποχής μας, ανήκω σ εκείνους που προετοιμάζουν την αύριον της ανθρωπότητας, στους εργάτες μιας νέας εποχής, της εποχής που θα φέρει στους αιώνες ανεξίτηλα τα ίχνη της σφραγίδας της ελληνικής ιδέας».

Ο Κώστας Περρίκος είχε ξεκαθαρισμένες ιδέες, γιατί πολεμούσε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου το Υπουργείο Αεροπορίας τον θεώρησε απολυθέντα από 1.5.1941. Ο Κ. Περρίκος πνεύμα αδούλωτο και ανήσυχο με τον γυρισμό του από το μέτωπο συνέλαβε και εφάρμοσε χωρίς δισταγμούς  παραμερίζοντας ακόμη και την αγάπη του προς την γυναίκα του και τα παιδιά του μπροστά στην αγάπη του για την πατρίδα  ένα μεγαλόπνοο πρόγραμμα δημιουργίας ενός εθνικού Στρατού που τον ονόμασε «Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών».  Το Μάιο του 1941 αμέσως μετά από την απόλυση του από τις τάξεις του Στρατού, εκδίδει το 1^ο φύλλο της παράνομης εφημερίδας «Μεγάλη Ελλάδα», τον Νοέμβριο του 1941. Ανήσυχο πνεύμα όπως ήταν άμα ένοιωθε, πίστευε και πειθόταν πως έπρεπε να γίνει κάτι, το αναλάμβανε ο ίδιος γιατί θεωρούσε τον εαυτό του υποχρεωμένο να το κάνει. Και αφού αποφάσιζε και το αναλάμβανε δεν σταματούσε πια ούτε μπροστά στο θάνατο. Στις 28.10.1941, πρώτη επέτειο της κηρύξεως του πολέμου, τύπωσε και μοίρασε μια προκήρυξη για να θυμίσει στον εαυτό του και τους άλλους γύρω του ότι ο πόλεμος δεν είχε χαθεί.

Μην ξεχνάμε την 28^η Οκτωβρίου 1940. Είναι η ημέρα που αποδείξαμε ότι η Ελλάς είναι το σύμβολο της Ελευθερίας, της οποίας η Σημαία συμβολίζει στην Ακρόπολη τον Ιησού μεταξύ δυο ληστών. Έλληνες – Ελληνίδες – Ελληνόπουλα – Ελληνοπούλες να είμαστε πάντοτε έτοιμοι και μην ξεχνάμε ότι είμαστε οι σκλαβωμένοι Νικητές.

   Ο Κώστας Περρίκος ήταν Δημοσιογράφος, εργάτης, έμπορος, στρατιώτης ρήτορας. Μισούσε όλους τους δυνάστες, ξένους και δικούς, αγαπούσε όλους τους εργαζόμενους, προστάτευε τους αδυνάτους. Δεν είχε άλλο σκοπό στη ζωή του παρά να κάνει το καλό, απέφευγε τις διαφημίσεις, περιφρονούσε το θάνατο, λάτρευε την Ελλάδα.

   Μια μαρτυρία του ίδιου φανερώνει τους λόγους που τον έκαναν να δημιουργήσει οργάνωση αντίστασης.
«Όταν γυρίσαμε από την Αλβανία, εκεί που είχαμε πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη, είδα γύρω μου το χαμόγελο να έχει χαθεί. Είδα πράγματα που δεν ήθελα να δω. Είδα μια Αθήνα αλλιώτικη, μια Αθήνα σακατεμένη. Οι σκηνές στους δρόμους με αρρώσταιναν. Το ίδιο και τα πρόσωπα των ανθρώπων προ παντός τα πρόσωπα των παιδιών».

    Τον Αύγουστο του 1942 δημιουργεί νέα αντιστασιακή ομάδα με τον τίτλο ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζόμενων Νέων), που για δυο μήνες συνυπάρχει με τη Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών..
Η ΠΕΑΝ εκδίδει εφημερίδα, τη «Δόξα», και το πρώτο φύλλο της κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1942. Ο σκοπός της ΠΕΑΝ πέρα από την κυκλοφορία του παράνομου τύπου είναι και η εκτέλεσις σαμποτάζ σε βάρος του εχθρού. Για το σκοπό αυτό δημιουργείται ο «Ουλαμός Καταστροφών» με επικεφαλής τον ίδιο τον Κ. Περρίκο.

Οι συμμαχητές του μιλούν για αυτόν: «Ήτανε φωτιά, δυναμίτης, δεν τον κρατούσες με τίποτα. Ήθελε να πολεμήσει. Ήτανε σίφουνας. Μόνος του έβρισκε τα εκρηκτικά, αυτός καθόριζε τους στόχους, έβρισκε χρήματα, αυτός είχε ψυχή. Ήταν μαχητής, ήταν στρατιώτης δεν ήταν συνωμότης. Ήταν μπουρλοτιέρης, ήξερε να εμπνέει, να ορμάει».

   Και τι δεν έκανε ο νέος αυτός που τον λάτρευαν οι φίλοι του. Μάζευε χρήματα που χρειαζόντουσαν για την οργάνωση, έγραφε άρθρα, παρακολουθούσε την εκτύπωση της εφημερίδας, επέβλεπε τη διανομή της. Κατόρθωνε να εξευρίσκει εκρηκτικές ύλες για τα διάφορα σαμποτάζ. Έδινε οδηγίες στους εργάτες του πυριτιδοποιείου, του Ναυστάθμου των Σιδηροδρόμων, που παρεσύροντο από το δικό του ενθουσιασμό και άλλα πολλά. Όλα τα έκανε με μια αυτονόητη περιφρόνηση του κινδύνου, τον οποίον δεν αγνοούσε εν τούτοις καθόλου αυτός, που είχε παρ όλο το νεαρό της ηλικίας του ολόκληρη οικογένεια, σύζυγο και 3 ανήλικα παιδιά που λάτρευε. Όταν ο Κ. Περρίκος έκρινε ότι έπρεπε να δοθεί ένα αποφασιστικό κτύπημα στους λίγους αξιοθρήνητους προδότες που είχαν συγκροτήσει την αισχρά οργάνωση ΕΣΠΟ, ανέλαβε μαζί με τους συμμαχητές του το έργο. Και το έργο αυτό εκτελέσθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, ημέρα Κυριακή και ώρα 12:00 το μεσημέρι.

Πολλά γράφτηκαν γι’ αυτό το σαμποτάζ μέσα στην καρδιά της κατεχόμενης Αθήνας

Η Μόσχα και το Λονδίνο μιλούν με θαυμασμό ότι ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη.

– Ο Edde Mayer, αρχηγός της βρετανικής Αποστολής που συνεργάστηκε με την Ελληνική αντίσταση, δηλώνει ότι η ανατίναξη της ΕΣΠΟ ήταν αξιοθαύμαστο έργο σε σχέση με άλλες ενέργειες εκείνου του καιρού και όντως φόβισε τους Γερμανούς.

– Ο αρχηγός της ΠΕΑΝ Κώστας Περρίκος ήταν ο νους πίσω από την επιχείρηση. Ήταν δουλεία ερασιτεχνών, αλλά ήταν επαγγελματικά οργανωμένο και εκτελεσμένο το εγχείρημα της ανατίναξης της ΕΣΠΟ την 20.9.1942, Κυριακή ώρα 12:03 ^. Όλη η Ευρώπη δεν είχε μεγαλύτερο σαμποτάζ να συγκρίνει με αυτό.

Στις 31.12.1942 παραμονή του νέου έτους καταδικάζεται από το Γερμανικό Στρατοδικείο 3 φορές σε θάνατο και 15 έτη ειρκτήν (προγενέστερος όρος για την κάθειρξη). Δικηγόρος υπεράσπισης ήταν ο γερμανομαθής Ιωάννης Λόντης (μετέπειτα καθηγητής και Ακαδημαϊκός) Συγκατηγορούμενοι: Ιουλία Μπίμπα, Κ. Γιαννάτος, Επ. Γαλάτης, Αικατ. Μπέση και Γιώργος Κουσουράκος.

   Μέσα από τη φυλακή στέλνει στη γυναίκα του και στα παιδιά του σημειώματα και γράμματα με νουθεσίες, υποθήκες, παρηγοριές. Μαζί και ένα ποίημα:

Μέσα στη μπόρα

Στάσου αντρίκια

Και πιες θαρρετά

Της σκλαβιάς το ποτήρι

Μη σε νοιάζει

Χαράς πανηγύρι να νοιώσει η ψυχή σου

Θα ‘ρθει η ώρα.

Μη στενάζεις

Της καρδιάς σου το δάκρυ

Μη στάζει

Το γερό σου το χέρι να χτυπήσει με φόρα

Θά 'ρθη η ώρα

Μη σε νοιάζει

Οι λαοί ξέρουν τίνος ταιριάζει

Το χρυσό το στεφάνι

Πρόσμενε το

Να φυλλάει τα μαλλιά σου

Με σ’ ελεύθερη χώρα

Θά 'ρθη η ώρα.

 

Στις 4.2.1943 πριν την εκτέλεσή του ένα άλλο σημείωμα και ένα ποίημα για τον γιό του Δημήτρη.
«Πεθαίνω για την Ελλάδα και θυμάμαι την τελευταία στροφή του ύμνου του Μιστράλ: «Κι΄ αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, ω θεία δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει»

ΦΥΛ. ΑΒΕΡΩΦ – 4/2/43 Κ.ΠΕΡΡΙΚΟΣ – ώρα 5:20

Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δικιά τους πατρίδα αγωνίζονται κι εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίσει αλλά να μας ενώσει στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους.

Κ. ΠΕΡΡΙΚΟΣ»

«Δι’ αποφάσεως του παρά τω Στρατιωτικώ Διοικητή Νοτίου Ελλάδος Στρατοδικείου υπό ημερομηνίαν 31.12.1942, ο Κων/νος Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, γεννηθείς εν Χίω την 23.4.1905 κατεδικάσθη μεταξύ άλλων λόγω απαγορευμένης οπλοφορίας και κατοχής εκρηκτικών υλών, ως και λόγω συντάξεως και διαδόσεως προπαγανδιστικών εντύπων, εις θάνατον και 15ετή ειρκτήν. Ο καταδικασθείς ήτο είς εκ των ενόχων της δυναμιτιστικής αποπείρας της οδού Πατησίων, ως οργανωτής δε κόμματος εχθρικού προς τον Άξονα, προέτρεψεν εις απεργίας και εκδηλώσεις εναντίον των Γερμανών. Η απόφασις εξετελέσθη την 4.2.43 διά τυφεκισμού». Η ληξιαρχική πράξις θανάτου υπ΄αρ. 444/2/43 αναφέρει ότι ο Κ. Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, εξετελέσθη την 4.2.1943 συνεπεία της από 31.12.1942 αποφάσεως του Γερμανικού Στρατοδικείου. Την 11.9.1943 το Υπουργείο Αεροπορίας διά Β.Δ. επανέφερε τον Κ. Περρίκο εις τους μονίμους και τον προήγαγε εις τον βαθμόν του Αντισμηνάρχου επ' ανδραγαθεία.

– Στη «Δόξα» την εφημερίδα της ΠΕΑΝ γράφουν γι αυτόν οι συμμαχητές του. «Το πνεύμα του Κώστα Περρίκου, ζωντανό πάντα μέσα στις ψυχές μας, η υπέροχη αγωνιστική του μορφή με τα ήρεμα, στοχαστικά του μάτια, σύμβολο στον αγώνα των Ελληνικών νιάτων ενάντια στον κατακτητή, η τόλμη του συνώνυμη με την αγωνιστική τόλμη στέκουν πάντα μπροστά μας να μας προφυλάξουν από λιγοψυχιές ανάξιες για νέους αγωνιστές. Ο δυνατός και απαράμιλλος αγωνιστής είχε αφιερώσει όλη τη θέρμη της ωραίας ζωής του στο Εθνικό και Δημοκρατικό Ιδανικό».

– Η εφημερίδα «Η Μάχη» της εποχής εκείνης, γράφει μετά την εκτέλεση του Κ. Περρίκου: «Μικρόσωμος, λεπτός με μέτωπο ευρύ και μάτια διαπεραστικά και ρεμβώδη, γελαστός πάντα και μειλίχιος στους τρόπους, έμοιαζε περισσότερο ποιητής και λιγότερο ή καθόλου επαναστάτης, αλλά έκλεινε μέσα στην ψυχή του την Ελλάδα. Κάτω από τον ζυγό και την τρομοκρατία άρχισαν να κινούνται μερικοί ανυπότακτοι Έλληνες. Πρώτος μεταξύ των πρώτων ο μικρόσωμος Υποσμηναγός ανέπτυξε τότε μιαν αφάνταστη δραστηριότητα. Ευκίνητος, εύγλωττος, ακαταπόνητος, έτρεχε, έμπαινε παντού, έπειθε, στρατολογούσε, φορολογούσε, οργάνωνε τη Στρατιά των Ελλήνων που θα κρατούσαν τα όπλα και τα φλάμπουρα και την τιμή της Ελλάδας ψηλά. Προσηλωμένος στο όραμα δεν άκουσε τις συμβουλές των φρονίμων. «Έχεις γυναίκα και παιδιά Περρίκο». «Η ζωή  μας ανήκει στην Ελλάδα», ήταν η απάντηση».

   Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος δίνει ένα πορτραίτο του Κ. Περρίκου: «Πώς μπορώ να σας δώσω το ζωντανό πορτραίτο ενός ανθρώπου που η ζωή ξεχείλιζε από μέσα του σαν ακράτητος χείμαρρος. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο με τόση ζωντάνια. Δεν μπορούσα όμως τότε να μαντέψω τι δύναμη κρυβόταν μέσα του. Έβλεπα και χαιρόμουν την ζωντάνια του αλλά δεν ήξερα, ούτε μπορούσα να προβλέψω ότι ο ολοζώντανος αυτός άνθρωπος θα γίνονταν ισχυρότερος από τον θάνατο, ότι θα γινόταν, όπως έγινε, αθάνατος».

Την 2.9.1987 γίνονται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κ. Περρίκου στην οδό Γλάδστωνος και Πατησίων όπου και το κτίριο που εστεγάζετο η ΕΣΠΟ. Την επαύριο των αποκαλυπτηρίων ο δημοσιογράφος Φρέντυ Γερμανός επανέρχεται σχολιάζοντας τις υποθήκες του Κώστα Περρίκου: «Αναρωτιέμαι πόσοι από τους εραστές της σημερινής Ενωμένης Ευρώπης θα είχαν το κουράγιο να κάνουν αυτή την γενναία προφητεία την ώρα που τους σημάδευαν τα Γερμανικά πολυβόλα; Δέκα, πέντε, τρεις, ένας , κανένας; Κάτι μου λέει ότι η προτομή του Κ. Περρίκου δεν έπρεπε να στηθεί στα Χαυτεία. Έπρεπε να στηθεί στην καρδιά της Ευρώπης. Ίσως μπρος στο Κοινοβούλιό της. Εκεί είναι η θέση του. Του την χρωστάτε. Ένας απλός Έλληνας Αεροπόρος σάς άνοιξε το 1943 το δρόμο, στον οποίο σήμερα πορεύεστε».

– Ο Michael Στάϊκος, Επίσκοπος Χριστουπόλεως, (Βιέννη), 4.10.1987 Δοξολογία επί τη 230ή επετείω της γεννήσεως του Ρήγα Φερραίου είπε: «Η αδαμαντοκόλλητος αλυσίδα των ηρώων και μαρτύρων του Έθνους μας, της οποίας η αρχή χάνεται στα βάθη της ιστορίας μας και οι κρίκοι της φέρουν τα ονόματα: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Ρήγας Φερραίος, Αλέξανδρος Υψηλάντης, Γρηγόριος Ε΄, Κύπρου Κυπριανός, Παύλος Μελάς, Γρεβενών Αιμιλιανός, Σμύρνης Χρυσόστομος, Κωνσταντίνος Περρίκος, Λέλα Καραγιάννη, Μιχάλης Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, η αλυσίδα λέγω αυτή έρχεται να μας ενώσει με τους προγόνους μας».
– «Η ιστορική μνήμη του Κράτους είναι συχνά μεροληπτική. Τιμά συνήθως κι αυτό είναι δίκαιο, αλλά δεν είναι αρκετό, μόνον εκείνους που υπακούοντας σε δική του εντολή, θυσιάζονται. Αλλά υπάρχουν και μάρτυρες που θυσιάστηκαν για την Πατρίδα χωρίς να λάβουν καμμία εντολή από το Κράτος. Ένας από αυτούς και ο Κώστας Περρίκος»

– «Πάντα γελαστός, ένα πακέτο νεύρα ήταν ο αεροπόρος Κ. Περρίκος. Χέρια, πόδια, πρόσωπο, κορμό όλα τα σάλευε. Είκοσι χρόνια τον γνώριζα αλλά το πλάσμα που συνάντησα στα τέλη του Σεπτέμβρη 1942, ήταν η προσωποποίηση της τρέλλας. Αρχηγός της ΠΕΑΝ ήλθε να ζητήσει βοήθεια για την έκδοση της λαθραίας εφημερίδας του. Αν και πατέρας 3 παιδιών και πάμπτωχος, είχε πέσει με τα μούτρα στην αντίσταση. Το παράλογο θάρρος του κανέναν δεν άφηνε ασυγκίνητο, τους ζωντανούς ερυθροπύρωνε, στους δειλούς στερέωνε την καρτεριά τους»

– Στην «Παγκόσμια Ιστορία» (εκδόσεις «Ελευθερουδάκη») γράφεται για τον Περρίκο: «Η ήττα εις το μέτωπο και η κατάληψις της χώρας υπό των στρατευμάτων του Άξονος δεν εσήμαιναν το τέλος της αντιστάσεως στην Ελλάδα. Δια της καταβιβάσεως της Σημαίας από την Ακρόπολη υπό του Μαν. Γλέζου και του Απ. Σάντα και δια της ανατινάξεως της προδοτικής οργανώσεως ΕΣΠΟ υπό του αεροπόρου Κων/νου Περρίκου και των συνεργατών της ΠΕΑΝ το αντιστασιακό φρόνημα των Ελλήνων βρήκε την εκδήλωσή του».

 

Διαδώστε την ανάρτηση σε φίλους και γνωστούς.