Μετατρέπουν την Ελλάδα σε μουσουλμανική χώρα και στηρίζουν τη γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολίας, του Ιράκ και της Συρίας;

Προσφυγικό-μεταναστευτικό: Μια γεωπολιτική θεώρηση

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ήδη το προσφυγικό, που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αφυπνίστηκε και μετονόμασε μεταναστευτικό, μετά από τρεις μήνες αδράνειας, εκπέμποντας μηνύματα αντίστοιχα εκείνων των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ προς τα εγκληματικά κυκλώματα διακίνησης ανθρώπων, καθίσταται μείζον εθνικό ζήτημα για την Ελλάδα.

Η μαζική παράνομη είσοδος αλλοδαπών, που πολλές φορές έχει τα χαρακτηριστικά άοπλης στρατιωτικής αποβατικής επιχείρησης σε νησιά του Αιγαίου, απέναντι από τα οποία, να μην ξεχνάμε, η Τουρκία διαθέτει τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο του κόσμου, προφανώς όχι για να κάνει απόβαση στη Γαλλία, ούτε στη Σενεγάλη, γίνεται με φουσκωτά, παρόμοια με εκείνα που έχει το τουρκικό ναυτικό για απόβαση στα ελληνικά νησιά.

Δηλαδή, εκτός των άλλων, ακριβώς επειδή δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά του συστήματος έγκαιρης προειδοποιήσεως και άμυνας της πατρίδας μας με τις επιχειρήσεις αυτές, που είναι αδύνατον να γίνονται χωρίς τον συντονισμό στελεχών του τουρκικού κράτους, που σχεδιάζουν και τις αντίστοιχες στρατιωτικές αποβατικές επιχειρήσεις εναντίον των ίδιων νησιών που αποβιβάζονται οι αλλοδαποί, το όλο ζήτημα εκ των πραγμάτων αποτελεί μια απειλή κατά της εθνικής μας ασφάλειας.

Το ίδιο απειλή κατά της δημογραφική αλλοίωσης του πληθυσμού της Ελλάδας είναι η συνεχής είσοδος μουσουλμάνων στην πατρίδα μας, με αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή η Ευρώπη έχει πάρει τα μέτρα της και δεν επιτρέπει τη μετάβασή τους στις ευρωπαϊκές χώρες, σε λίγα χρόνια ένας πληθυσμός μουσουλμάνων με πολύ μικρότερο ηλικιακό μέσο όρο από τον πληθυσμό της Ελλάδας, να τείνει να υπερσκελίσει τους Έλληνες κατοίκους αυτής της χώρας.

Είναι κι αυτό μια απειλή εθνικής ασφάλειας για την πατρίδα μας, δεδομένης της βούλησης του Ερντογάν να αποτελέσει η Τουρκία την ηγέτιδα δύναμη των μουσουλμάνων όλου του κόσμου, πόσο μάλλον των αδύναμων αυτών ανθρώπων που καταφεύγουν την πατρίδα μας. Ο Ερντογάν και το τουρκικό κράτος γνωρίζουν πόσο χρήσιμοι θα τους είναι γενικώς αλλά και ειδικώς οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα.

Γενικώς για να αποτελούν ένα μοχλό πίεσης αλλά και πολιτικής παρέμβασης αύριο που θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, μαζί με τους μουσουλμάνους της Θράκης και τους υπό δημιουργία ψευδομακεδόνες της μιας και μοναδικής Μακεδονίας, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας.

Ειδικώς, σε περίοδο ελληνοτουρκικής κρίσης και δεν προχωράω παραπέρα.

Πάμε τώρα σε μια άλλη θεώρηση του φαινομένου.

Ο ελλαδικός χώρος, οι Βαλκανική και η Ανατολία αποτέλεσαν από τις αρχές του 19^ου αιώνα χώρο διελκυστίνδας μεταξύ Ρωσίας από τη μια πλευρά και της Αγγλίας-Γαλλίας από την άλλη.

Η Ρωσία είχε στο χέρι ένα χαρτί, που της έδινε προτεραιότητα στην περιοχή έναντι των αντιπάλων της σ’ αυτήν την διελκυστίνδα άσκησης επιρροής. Αυτό ήταν οι ορθόδοξοι πληθυσμοί, Έλληνες, Βούλγαροι, Αρμένιοι και Ασσύριοι.

Μάλιστα, όταν η Ρωσία αντιλήφθηκε ότι όταν ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, ακόμα και κατά τη Βαυαροκρατία, οι Άγγλοι ήταν αυτοί που ασκούσαν επιρροή στην Ελλάδα, αφού τόλμησαν να επιβάλουν τη σύλληψη και τη φυλάκισή ακόμα και του ίδιου του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα, στράφηκε προς τους Βουλγάρους, «μπολιάζοντάς» τους με τον πανσλαβισμό. Ακόμα και σ’ αυτή τη διαδικασία, η Μόσχα χρησιμοποίησε ως εργαλείο την Ορθοδοξία, δημιουργώντας τη Βουλγαρική Εξαρχία, μέσω της οποίας διεκδίκησε τον έλεγχο της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης.

Τότε η Ορθοδοξία στην νεόκοπη Ελλάδα διώχτηκε από τους Βαυαρούς, υπό  την καθοδήγηση των Άγγλων, ενώ ιδρύθηκε και η αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, που αποκόπηκε βίαια και πραξικοπηματικά από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ήταν απολύτως ελεγχόμενη απ’ αυτούς.

Η Ρωσία μπορεί να «έχασε» τους ορθοδόξους του νεόκοπου ελληνικού κράτους, συνέχισε όμως να ασκεί επιρροή στους Ορθοδόξους Έλληνες, Αρμένιους και Ασσύριους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κυρίως σ’ εκείνους της Ανατολίας, λόγω γεωγραφικής γειτνίασης.

Δεν είναι τυχαίο που το 1878, μετά την παραχώρηση των επαρχιών Καρς και Αρνταχάν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Ρωσία, με βάση τις αποφάσεις του Συνεδρίου του Βερολίνου, το ρωσικό κράτος έπεισε περίπου 50-60 χιλιάδες Έλληνες του Πόντου να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να εγκατασταθούν εκεί. Αυτή ήταν αποτέλεσμα της επιρροής που ασκούσε η Ρωσία στους ορθόδοξους Έλληνες της Ανατολίας.

Και αυτό ήταν το «λάθος» τους.

Γιατί μπορεί τη γενοκτονία των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων της Ανατολίας να την σχεδίασαν οι Νεότουρκοι και να την εκτέλεσαν οι ίδιοι με την καθοδήγηση των Γερμανών από το 1914 μέχρι το 1918, όμως το αποτρόπαιο έργο τους το αποτελείωσαν οι κεμαλικοί, από το 119 μέχρι το 1923, με την ανοχή αν όχι την καθοδήγηση των Άγγλων, των Γάλλων, των Ιταλών και των μπολσεβίκων, οι οποίοι ήσαν επίσης διώκτες των χριστιανών.

Άρα, μια Τουρκία χωρίς χριστιανούς, ήταν μια βολική μουσουλμανική Τουρκία για τη Δύση, αφού ήταν περίπου αδύνατον να συμπορευθεί έστω και με την κομουνιστική Ρωσία.

Από το 1991, που ξεκίνησε η επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», μέχρι σήμερα, σχεδιασμένα ή όχι γίνεται μια εθνοκάθαρση των χριστιανών του Ιράκ. Από το 8,5% του πληθυσμού το 1987, σήμερα αποτελούν μετά βίας το 1.2% (στοιχεία του 2014).

Άρα, το Ιράκ, μια χώρα στην οποία οι Ασσύριοι χριστιανοί, ένας από τους λαούς με τον αρχαιότερο πολιτισμό στον κόσμο, κινδυνεύουν με εξαφάνιση, ήταν βασικός κορμός της ύπαρξής του, σήμερα τείνει να γίνει μια καθαρά μουσουλμανική χώρα, σιιτών και σουνιτών.

Στη Συρία οι χριστιανοί, Ελληνορθόδοξοι, Ασσύριοι και Αρμένιοι, το 1920 αποτελούσαν το 25% του πληθυσμού της Συρίας, ενώ το 2009 έπεσαν στο 10%.  Σήμερα, μετά τον οκταετή πόλεμο και τη μάστιγα του ISIS αλλά και της Τουρκίας στις επαρχίες Ιντλίμπ, Αφρίν και Αλ Μπαμπ, ο πληθυσμός είναι πολύ πιο κάτω, χωρίς να υπάρχουν ακριβή στοιχεία για το θέμα αυτό.

Στην Κύπρο, οι Έλληνες ορθόδοξοι μέχρι το 1974 αποτελούσαν το 81% του πληθυσμού του νησιού και οι μουσουλμάνοι το 18%. Σήμερα πλέον κατέχουν το 37% του νησιού και με τους εποίκους αλλά και τους «πρόσφυγες» που στέλνει στις ελεύθερες περιοχές το τουρκικό κράτος και παρακράτος και οι οποίοι -ώ του θαύματος- είναι όλοι τους σουνίτες μουσουλμάνοι, έχουν ανεβάσει τα ποσοστά τους στο σύνολο του πληθυσμού. Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν τις απειλές του Ακάρ και του Ερντογάν, αλλά και τον διαχρονικό «ύπνο» της Αθήνας, υπάρχει κίνδυνος και η Κύπρος να γίνει ένα μουσουλμανικό νησί.

Πάμε τώρα και στην Ελλάδα.

Ναι, οι Έλληνες είναι «απείθαρχοι» και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αντλούν δύναμη και έχουν ως παραδείγματα τις ηρωικές μορφές των αγώνων του έθνους και της ορθοδοξίας.

Άσε που υπάρχει και συμπάθεια προς την ομόδοξη Ρωσία.

Είναι λογικό να σκέφθηκαν όσοι ανέχθηκαν -αν δεν σχεδίασαν και υποστήριξαν- την εξόντωση, γενοκτονία, εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κύπρου, των Αρμενίων της Ανατολίας, των Ασσυρίων της Ανατολίας, του Ιράκ και της Συρίας και των ελληνορθοδόξων της Συρίας, ότι ίσως να τους βόλευε μια μουσουλμανική Ελλάδα.

Όσο για εκείνους που βαυκαλίζονται ότι δεν χάνεται ένα έθνος με τόση ιστορία, όπως το ελληνικό, τους καλώ να σκεφθούν την κατάληξη που έχουν οι Ασσύριοι, ένα επίσης ιστορικό έθνος, που τείνουν να εξαφανιστούν, ενώ αριθμούσαν εκατομμύρια πριν έναν αιώνα.

Να αφυπνιστούμε και να προστατέψουμε το ελληνικό κράτος, που αποτελεί των ανώτερη συλλογική οργάνωση του ανθρωπίνου γένους, γιατί μόνο αυτό μπορεί να προστατέψει τον Ελληνισμό.

Και ας αρχίσουμε από την προστασία των συνόρων μας έναντι πάντων.

Υστερόγραφο προς προβληματισμό: Αλήθεια, πού είναι όλες αυτές οι εκατοντάδες ΜΚΟ που κόπτονται για τα δικαιώματα των αλλοδαπών που εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, οι οποίοι, όλως περιέργως, είναι σχεδόν όλοι τους μουσουλμάνοι σουνίτες, γιατί δεν διαμαρτύρονται για την εθνοκάθαρση των χριστιανών της Μέσης Ανατολής που διαρκεί δεκαετίες; Μήπως παίζουν όλες τους χωρίς εξαίρεση το παιχνίδι της ισλαμοποίησης της Ελλάδας στη λογική που αναφέρθηκε στο παραπάνω άρθρο;

Σημείωση: Για λόγους οικονομίας μου διέφυγε να αναφερθώ στο παράδειγμα του Λιβάνου, όπου ο πληθυσμός των χριστιανών το 1956 ήταν 54%, ενώ των μουσουλμάνων 44%, ενώ σήμερα η κατάσταση έχει ανατραπεί, αφού οι χριστιανοί είναι κάτω από το 40% ενώ οι μουσουλμάνοι πάνω από 60%. Αν υπολογιστεί δε το περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες της Συρίας, που αποτελούν το 1/6 του πληθυσμού του Λιβάνου και είναι στην πλειονότητά τους σουνίτες μουσουλμάνοι, τότε το ποσοστό των χριστιανών πέφτει πολύ κάτω του 30% και έχει ο... Αλλάχ.

ΠΗΓΗ

Διαδώστε την ανάρτηση σε φίλους και γνωστούς.