Όταν τρέχω… δεν τρέχω!

 

Το παρακάτω κείμενο ανήκει στον ανιψιό μου.

Δημοσιεύτηκε πρώτα στα "φοιτητικά νέα", εδώ.

Του εύχομαι καλή σταδιοδρομία και εκπλήρωση των ονείρων που μου εκμυστηρεύεται κάποιες καλοκαιρινές βραδιές.

Ο διαχειριστής
Σπύρος Παν. Κανελλόπουλος

 -----------------------------------------------------------------------------

 Όταν τρέχω… δεν τρέχω!

Του Παναγιώτη Θ. Κανελλόπουλου *

Τρέξιμο. Τι είναι για κάποιους άλλους; Ίσως μία μορφή άσκησης που μπορεί και να θεωρείται ανυπόφορη.

Τι είναι για εμένα όμως πραγματικά;

Το τρέξιμο είναι ένας πολύ καλός μου «φίλος», από αυτούς που θέλει κανείς να έχει για πάντα στη ζωή του. Οι αγωνίες μου, οι απογοητεύσεις μου, οι προβληματισμοί μου πάντα εύρισκαν πρόθυμους ακροατές τους γονείς μου. Πάντα μέσω των διδαχών, των συμβουλών και την ανταλλαγή απόψεων έβλεπα τη λύση, τη διέξοδο πιο καθαρά. Όμως, η εκτόνωση και το «καθαρό μυαλό» ώστε να δω τον κόσμο με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση επιτυγχάνονταν από το τρέξιμο.

Αυτός ο συνεπής «φίλος», μου υπενθύμιζε καθημερινά ότι, για να γίνω καλύτερος -όχι δρομέας, αλλά άνθρωπος- πρέπει να αγγίξω τα όρια μου, να τα ξεπεράσω και να φτάσω στον «προορισμό» μου.

«Προορισμός»! Μια λέξη που σημαίνει πολλά για εμένα!

«Προορισμός» είναι η σωματική, πνευματική και ψυχική υγεία.

«Προορισμός» είναι η δημιουργία υγιούς οικογένειας και η συναναστροφή με ανθρώπους που νοιάζονται –όπως κι εγώ- πραγματικά για εμένα.

«Προορισμός» είναι όμως και κάτι ακόμα: το όνειρο μου να γίνω πρωταθλητής.

Ξέρω πως το τελευταίο ακούγεται δύσκολο. Ήδη, με τα μάτια της ψυχής μου, διακρίνω χαμόγελα ειρωνείας! Δεν πειράζει. Σ’ αυτό το κείμενο επιτρέψτε μου να ξετυλίξω τα όνειρά μου. Ξέρω τις δυσκολίες. Όμως, δεν θα περάσει ημέρα, που δεν θα προσπαθήσω το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

Σε όλους αυτούς που με βλέπουν να τρέχω, θα έλεγα πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Όταν τρέχω, θα έλεγα, είναι η μόνη στιγμή που μπορώ, μ’ ένα διαρκή εσωτερικό διάλογο, να συζητήσω με τον καλό και να αντιμετωπίσω τον χειρότερο εαυτό μου. Κάθε διασκελισμός, μια νέα σκέψη. Κάθε ανάσα, μια βοήθεια για την απόλυτη εξάντληση που θα ακολουθήσει. Πλέον, τρέχω με την ψυχή. Το σώμα πονάει, μου λέει να σταματήσω, εγώ όμως αρνούμαι. Ο διασκελισμός μικραίνει, το ίδιο και οι σκέψεις. Μένουν μόνο η ανάσα και ο «προορισμός». Αυτά με κρατούν για να μην καταρρεύσω. Βλέπω να πλησιάζω τα όρια μου, παίρνω μια ανάσα, τα ξεπερνάω και θέτω εγώ καινούργια, τα οποία αύριο θα ξεπεράσω!

Έτσι είναι και η ζωή. Το τρέξιμο είναι η προσομοίωσή της. Διαρκής αγώνας είναι το τρέξιμο, διαρκής αγώνας η ζωή. Η οικογένειά μου και το τρέξιμο με προετοίμασαν γι’ αυτόν τον αγώνα.

Οι άλλοι βλέπουν το γυμνασμένο σώμα. Εγώ βλέπω βελτίωση ψυχής, πνεύματος και διαμόρφωση χαρακτήρα. Μου έγινε ανάγκη η καθημερινή επαφή με το τρέξιμο. Επομένως, κάνω λάθος αν πω ότι: δεν τρέχω απλώς;

* Πρωτοετής φοιτητής, Τ.Ε.Φ.Α.Α. Αθηνών

 

Διαδώστε την ανάρτηση σε φίλους και γνωστούς.