«Υποστηρίζουμε τον αγώνα του κουρδικού λαού στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, γιατί ο PKK πολεμά ενάντια στους δικούς μας κατακτητές. Η νίκη του κουρδικού λαού και το κόψιμο ενός κομματιού από το κορμί της Τουρκίας θα έχει σαν αποτέλεσμα την κατάρρευσης του πολιτικοκοινωνικού συστήματος αυτής της στρατοκρατούμενης χώρας. Η νίκη του κουρδικού λαού θα θέσει τέρμα στην τουρκική κατοχή της Κύπρου. Υποστηρίζουμε τον αγώνα αυτό γιατί οι Κούρδοι αντάρτες πολεμούν και για την Κύπρο. Ο τουρκικός στρατός κατοχής είτε βρίσκεται στο Κουρδιστάν είτε στην Κύπρο συνεχίζει να παραμένει στρατός κατοχής. Ας μην ξεχνούμε τα λόγια του Βιετναμέζου στρατηγού Γκιαπ: “Μέτωπο δεν υπάρχει. Το μέτωπο είναι όπου βρίσκεται ο εχθρός”».
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
Ό,τι διαβάσετε παρακάτω αποτελεί μνημόσυνο για έναν Εθνομάρτυρα, τον Κύπριο Θεόφιλο Γεωργιάδη.
Ο Θεόφιλος δολοφονήθηκε από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, στη Λευκωσία, την 20η Μαρτίου 1994.
Το κείμενο αλιεύθηκε από το ιστολόγιο ομάδας μαθητών τού 10ου Γυμνάσιου Αχαρνών, εδώ
Μετά το κείμενο γνωρίστε καλύτερα τον Θεόφιλο και τις ιδέες του, παρακολουθώντας βίντεο με συνέντευξή του στο ΡΙΚ, τον Μάρτιο 1992.
«Όσο ζω θα
επιμένω ότι
οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή.
Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί.
Κι αν εγώ χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά
θα αγωνίζεται γι’ αυτούς».
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
Α) Βιογραφία του Θεόφιλου Γεωργιάδη
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957 στην Ευρύχου της Κύπρου και δολοφονήθηκε την 20η Μαρτίου του 1994 στην ημικατεχόμενη Λευκωσία.
Πήγε στο δημοτικό σχολείο Νεαπόλεως, προάστιο στη Λευκωσία. Φοίτησε τις τρεις πρώτες γυμνασιακές τάξεις στο τουρκοκρατούμενο Γυμνάσιο Νεαπόλεως και το 1975 αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας. Έως την τουρκική εισβολή, η οικογένειά του έμενε στο κατεχόμενο προάστιο Τράχωνας στα βόρεια της Λευκωσίας και αμέσως μετά εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας στις ελεύθερες περιοχές.
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην 32η Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ανορθόδοξου Πολέμου στη Ρεντίνα Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε ως Υπολοχαγός στην Εθνική Φρουρά και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων.
Κατά το διάστημα 1977- 1981 σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έμαθε την τουρκική γλώσσα και απέκτησε εξειδίκευση στην Τουρκολογία, συνεχίζοντας τις σπουδές του στη Γαλλία και τη Γερμανία.
Ως άριστος γνώστης της τουρκικής γλώσσας και Ιστορίας, το 1986 ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου Τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, στο Υπουργείο Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κύρια αποστολή του υπήρξε η μελέτη του τουρκικού τύπου και η υποβολή εκθέσεων στην Κυπριακή Κυβέρνηση.
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είχε βαθιά πατριωτικά αισθήματα και η αγάπη του για την Κύπρο έγινε όραμα και αγώνας για την απελευθέρωσή της. Αφού απέκτησε όλα τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια εξέφρασε αυτό το όραμα μιλώντας σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, δίνοντας συνεντεύξεις και δημοσιεύοντας πλήθος από άρθρα στον ελλαδικό, τον ελληνοκυπριακό και τον διεθνή Τύπο. Μίλησε και έγραψε για το Κυπριακό, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, τη Γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου, τα Εθνικά ζητήματα, το Αρμενικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων.
Από το 1988 μαζί με άλλους συναγωνιστές δημιούργησε την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν, ήταν ενεργός συμπαραστάτης στους αγώνες του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν, του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν, επισκεπτόμενος τους χώρους εκπαίδευσης των Κούρδων μαχητών, ενώ ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν».
Το 1992, σχολιάζοντας τις συμφωνίες Μακαρίου – Ντενκτάς του 1977 για τη «λύση» του Κυπριακού, έγραφε «[…]πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1.619 αγνοουμένων, στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής..».
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης πρωτοστάτησε στην προσπάθεια ανευρέσεως των αγνοουμένων, ενώ στη Λευκωσία, στο οδόφραγμα του «Λήδρα Πάλας», η φωτογραφία του συνοδεύεται από το κείμενό του πως «όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’ αυτούς».
Στις 12 και 13 Μαρτίου του 1994 πήρε μέρος στη διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών και υπήρξε «η ψυχή του Συνεδρίου» όπως τον αποκάλεσαν, στο οποίο όσοι συμμετείχαν καταδίκασαν την Τουρκία για Γενοκτονία, ενώ το πρωί της Κυριακής 20 Μαρτίου του 1994 παρέδωσε προς δημοσίευση το τελευταίο κείμενό του με την ευκαιρία της γιορτής της Κουρδικής Πρωτοχρονιάς («Νεβρόζ»), η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων.
Το ίδιο βράδυ της Κυριακής 20 Μαρτίου, ώρα 10:15 μ.μ. δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του, αφού πυροβολήθηκε από κοντά πέντε φορές. Οι εκτελεστές, οι οποίοι στρατολογήθηκαν από την Τουρκία, δολοφονήθηκαν και αυτοί λίγες εβδομάδες αργότερα, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τα οράματα δεν δολοφονούνται αλλά μένουν στην ψυχή μας γραμμένα με ανεξίτηλο μελάνι…
Β) Σκέψεις που εμπνέει η θυσία του Θεόφιλου
Στάλες αίματος σφράγισαν το μεγαλείο του δίκαιου και πολύτιμου αγώνα του. Ο θάνατός του ήταν ένα πικρό γεγονός και σημαντική απώλεια για την Κύπρο. Είχε δολοφονηθεί άνανδρα από την τούρκικη κυβέρνηση . Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης ήταν νεκρός…
Θάνατος δεν σημαίνει όμως πάντα το τέλος. Μπορεί κανείς να θεωρείται σωματικά νεκρός, αλλά το ήθος και η ψυχή δεν πεθαίνουν ποτέ. Αποτελούν ένα πολύτιμο δώρο στη μνήμη της ανθρωπότητας κι ένα ανεξίτηλο στίγμα στην ανθρώπινη ιστορία.
Τα έργα και οι πράξεις τέτοιων ηρώων μένουνε πάντοτε ζωντανά για να τα μιμηθούμε, να τα μελετούμε , να τα διαδίδουμε και πάνω απ’ όλα να μην ξεχνάμε. Γιατί η απώλεια μνήμης είναι ο πιο καταστροφικός πνευματικός θάνατος που μπορεί να υποστεί όχι μόνο ο άνθρωπος άλλα και το ίδιο το έθνος.
Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο «άνθρωπο » και ένα έθνος «έθνος»; Τι είναι αυτό που τα κρατά αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου ; Τι είναι αυτό που κάνει τέτοιους ήρωες να ορίσουν πως θα φυλάγουν Θερμοπύλες; Η μνήμη , η ιστορία , η παράδοση , οι αξίες και ο αγώνας για την διατήρηση και την διάδοση τους.
Η επιβίωση των ανθρώπων και κάθε έθνους δεν
χαρακτηρίζεται μόνο από την εξασφάλιση τροφής, την αποφυγή των εχθρών και την
ανάπτυξη, αλλά και από την μνήμη, τη γνώση της ιστορίας και της παράδοσής μας,
τις αξίες και τα ιδανικά μας και την αποφυγή και αποτροπή αυτών που θέλουν να
τα αλλοιώσουν. Αυτά είναι που μας κράτησαν ζωντανούς στην πάροδο του χρόνων,
αυτά μας κρατούν ζωντανούς σήμερα και αυτά θα μας κρατήσουν ζωντανούς για μια
αιωνιότητα.
Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει πρώτα να λευτερωθούμε από την ύλη κι αυτό είναι
μια πράξη που λίγοι άνθρωποι την τόλμησαν και αυτοί που την τόλμησαν είναι οι
πραγματικοί ήρωες.
Οι ήρωες δεν φοβούνται ούτε τον πόνο ούτε τον φυσικό θάνατο. Όσοι λευτερώθηκαν από τα πάθη της ύλης μόνο έναν θάνατο τρέμουν… Τον ηθικό και τον πνευματικό θάνατο. Και αυτόν τον θάνατο τον νίκησε ο Θεόφιλος από πολύ νωρίς… στα τριανταπέντε του Βυρωνικά χρόνια, όπως είπε ένας φίλος του.
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης άφησε το στίγμα του στην ιστορία. Μας έμαθε τι θα πει άνθρωπος, έθνος, αφοσίωση σε αξίες, μας γνώρισε τι θα πει ηθική ελευθερία και πάνω απ’ όλα μας απέδειξε ότι τα οράματα δεν δολοφονούνται, αλλά μένουν γραμμένα στην ψυχή μας με ανεξίτηλο μελάνι…
Γ) Συνέντευξη με την αδερφή του Θεόφιλου Γεωργιάδη κ. Ανθή Γεωργιάδου
◊ Πως αισθάνεστε που ο αδερφός σας είναι ένας ήρωας στην Κύπρο;
Παρόλο που σε όλη την οικογένεια -γονείς, παιδιά, αδέρφια- η απώλεια ήταν τεράστια, δεν επουλώνεται ποτέ, αισθάνομαι πολύ περήφανη. Είναι ένας ήρωας, όλοι τον θεωρούν ήρωα στην Κύπρο, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την προτομή του στον χώρο της δολοφονίας του. Κάθε χρόνο στις 20 Μαρτίου, τελείται το μνημόσυνό του, υπό την αιγίδα του Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομών, και κατάθεση στεφάνων στην προτομή του, απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα. Ο εκάστοτε Υπουργός Άμυνας είναι πάντοτε ομιλητής. Αν είναι για δεύτερη χρονιά Υπουργός Άμυνας το ίδιο άτομο, τότε στη θέση του καταθέτει στεφάνι ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων κ. Ματθαίος Οικονομίδης, ο οποίος υπήρξε και φίλος του Θεόφιλου.
◊ Πως θα χαρακτηρίζατε τον αδερφό σας ως άνθρωπο;
Ο Θεόφιλος ήταν ξεχωριστός, πατριώτης, αγωνιστής, που θυσιάστηκε για την απελευθέρωση της Πατρίδας του. Είχε πολύ αναπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ήταν μέλος του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τα οποία υπερασπίστηκε με πολλές ομιλίες του και από το οποίο Ίδρυμα είχε βραβευθεί για το σχετικό έργο του.
Δεν δεχόταν ότι η μισή Κύπρος ήταν κατεχόμενη και αγωνίζονταν για την απελευθέρωση. Το ΄74 ήταν μαθητής ακόμη και ήθελε να πολεμήσει. Ο πατέρας του Χαράλαμπος ήταν αξιωματικός της αστυνομίας και πολεμούσε στην πρώτη γραμμή στην Πύλη Αμμοχώστου.
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ξεκίνησε τον αγώνα γράφοντας άρθρα στον Τύπο, μιλώντας στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και συμμετέχοντας σε Ευρωπαϊκά Συνέδρια.
Ειδικότερα στο Συνέδριο των Βρυξελλών στις 12 και 13 Μαρτίου 1994, που ήταν και το τελευταίο, και του οποίου ήταν οργανωτής, χαρακτηρίστηκε από ορισμένους ως «η ψυχή του Συνεδρίου». Με τις αποκαλύψεις που έκανε, δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στην Τουρκία. Αυτό το Συνέδριο υπήρξε καθοριστικό για τη ζωή του. Δείχνει πόσο σημαντικός ήταν ο Θεόφιλος και πόσο σημαντικό ήταν το Συνέδριο. Παρότι δεχόταν απειλητικά τηλεφωνήματα για τη ζωή του δεν παράτησε τον αγώνα.
◊ Ένας αγώνας που μπορεί να κοστίσει μέχρι και τη ζωή σου μπορεί να χαρακτηρισθεί δίκαιος;
Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Τον αδερφό μου τον έχω ως πρότυπο, όπως και άλλους ήρωες της Κύπρου. Πιστεύω ότι η θυσία του μπορεί να αφυπνίσει και άλλους και το μνημόσυνό του κάθε χρόνο υπενθυμίζει σε όλους ότι ιδανικά όπως η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία και η Δημοκρατία αξίζουν κάθε αγώνα. Ο Θεόφιλος είχε πρότυπο τον πατέρα του που συμμετείχε σε όλους τους αγώνες της Κύπρου. Πολέμησε στον Αγώνα εναντίον των Άγγλων το διάστημα 1955-1960 και το 1963 συμμετείχε στα επεισόδια ενάντια στην Τουρκία. Το ΄74 με την ομάδα του κράτησε ελεύθερη μια πλευρά της Λευκωσίας, «στην πύλη Πάφου» στον αστυνομικό σταθμό που υπηρετούσε.
Η μητέρα του Έλλη Γεωργιάδου συμμετείχε στους αγώνες του Λήδρα Παλλάς και στους αγώνες των γυναικών. Εννέα δήμοι της Αττικής οργάνωσαν φιλολογικό μνημόσυνο για τον Θεόφιλο και η μητέρα του όταν μίλησε είπε: «Ένα γιο είχα, μου τον δολοφόνησαν οι Τούρκοι. Αλλά χαλάλι για την πατρίδα.» Οι εφημερίδες την αποκάλεσαν τότε: «Σπαρτιάτισσα Μάνα».
------------------------------------------------------
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είχε υψηλά ιδανικά και αξίες. Γαλουχήθηκε με αυτά από μικρός. Καταγόταν από οικογένεια πατριωτών, οι οποίοι προσέφεραν και τη ζωή τους στην Πατρίδα.
Ευχαριστούμε θερμά την κ. Ανθή Γεωργιάδου για την συνέντευξη που μας παραχώρησε, καθώς και για το φωτογραφικό αρχείο που έθεσε στη διάθεσή μας.
Διαδώστε την ανάρτηση σε φίλους και γνωστούς.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου